Nietrudno zrozumieć, jaki cel przyświeca twórcom filmowych adaptacji popularnych gier komputerowych: kasa. Film z pewnością przyciągnie uwagę fanów gry. Takie przedsięwzięcia zawsze są ryzykowne: entuzjaści wersji komputerowej będą porównywać obraz filmowy z grą. Natomiast dla widza-ignoranta będzie nie lada wyzwaniem podczas dwugodzinnego seansu ogarnąć wszystkie wątki uproszczonego scenariusza gry. Napisanie scenariusza oddano w ręce Rogera Avary’ego (Pulp Fiction, The Rules of Attraction), a reżyserię powierzono doświadczonemu w produkcji horrorów Christopherowi Gasowi (Braterstwo wilków, Wybrany, Necronomicon) i w efekcie można powiedzieć, że twórcy nie zawiedli nadziei odbiorców na dobre kino.

Mamy prostą początkowo historię, która w miarę rozwoju akcji staje się coraz bardziej interesująca. Młode małżeństwo Rose i Chris mają adoptowaną córkę, która lunatykuje. Konwencjonalna terapia nie przynosi skutku. Gdy Rose pewnego dnia znajduje Sharon na skraju przepaści, zdesperowana postanawia udać się do miasta, którego nazwę dziewczynka wymienia w transie, licząc na to, że na miejscu znajdzie wyjaśnienie całej sytuacji. Trafiają do opuszczonego, odciętego od rzeczywistości miasta, gdzie Sharon znika, a Rose błąka się po jego zakamarkach w poszukiwaniu córki, napotykając makabrycznie zdeformowane istoty ludzkie. Okazuje się, że Sharon w ogóle nie istnieje, a to, z czym Rose miała dotąd do czynienia jest awatarem, istotą eteryczną powstałą z kumulacji krzywdy i nienawiści oskarżonej o czary żyjącej przed laty dziewczynki, żywcem spalonej przez mieszkańców miasta - fanatycznych purytan. Aby uratować córkę musi zmierzyć się z pozostałą przy życiu resztką grupy, a także stanąć oko w oko z przerażającym, piramidogłowym monstrum grasującym po mieście oraz zastępami ciemności na jego rozkazach. Mamy tu moralitet o naturze dobrych i złych wyborów, gdzie zgodnie z konwencją każda decyzja ma skutki. Rose udaje się odzyskać córkę, ale obie ponoszą cenę za to ocalenie.

Duże uznanie należy się scenografom oraz charakteryzatorom aktorów, a właściwie tancerzy odtwarzających zniekształconych ludzi. Wbrew pozorom, nie jest to efekt pracy animatorów komputerowych, ale kapitalnie wykonana pantomima. Majstersztykiem jest choćby scena w podziemiach miasta, w której Rose spotyka grupkę zastygłych w katatonii kobiet ze strzykawkami, które na chwilę budzą się, wykonując potępieńczy taniec. Głównym walorem filmu są zdjęcia, efekty specjalne i wygenerowana komputerowo muzyka. Widzowi przyzwyczajonemu do modnego współcześnie ostrego montażu, film może się dłużyć, zwłaszcza w sekwencjach sprawiających wrażenie wyjętych wprost z gry, na przykład, gdy główna bohaterka w poszukiwaniu córki bez końca przemierza labirynty pomieszczeń.

Reżyserowi udało się stworzyć klimat grozy mimo niezbyt oryginalnego scenariusza, operującego schematami typowymi dla gatunku horroru, również dzięki wcześniej wspomnianej przeze mnie elektronicznej muzyce, pozbawionej co prawda wpadających w ucho tonalnych motywów, za to skutecznie podkreślającej dysonansowymi brzmieniami wyobcowanie przeklętego miasta z realnego świata oraz jego deliryczną atmosferę. Życzymy więcej tak udanych projektów.