Carl Casper jest dobry w tym, co robi. Od wielu lat zajmuje pozycję szefa kuchni w restauracji, która dzięki jego potrawom cieszy się sporą popularnością. Bohater spełnia się w swoim zawodzie, kocha gotować dla innych i zaspokajać ich kulinarne potrzeby. Pewnego dnia protagonista traci jednak serce do pracy w restauracji. Ma dosyć serwowania tych samych potraw - skoro się dobrze sprzedają i ludzie wracają, by je jeść, szef Carla nie zgadza się na żadne eksperymenty gastronomiczne, pamięta co się stało, gdy bohater zaserwował grasicę. Casper nie chce jednak zamykać się w kokonie, pragnie eksperymentować i tworzyć nowe dania. Sytuacji nie polepsza wizyta krytyka, który w dosadny sposób daje szefowi kuchni, i milionom czytelników swojego bloga, do zrozumienia, że potrawy Carla są, delikatnie mówiąc, beznadziejne. Bohater nie przyjmuje negatywnej opinii, wręcz przeciwnie, wyzywa krytyka – może nie na pojedynek, ale oznajmia mu, że jeżeli znów pojawi się w restauracji, wtedy Casper ugotuje mu dania, które wstrząsną światem Ramseya (autora bloga). Niestety, szef protagonisty nie zgadza się na żadne odstępstwa od normy, dlatego bohater rezygnuje z posady. Postanawia dawać radość ludziom w swoje własnej „restauracji”… na kółkach.

„Szef” Jona Favreau to historia o pasji, miłości do gotowania oraz zacienianiu więzi rodzinnych. Bo głównym bohaterem historii filmu nie jest samo jedzenie, potrawy stanowią swego rodzaju tło. Owszem, wszystko zaczyna się od wątku kulinarnego, cała produkcja okazuje się również jedną wielką podróżą po amerykańskich smakach kryjących się w miastach północnej części tego kontynentu, jednak symultanicznie rozwija się inny wątek – relacji ojca i syna. A te są bardzo skomplikowane. Carl rozwiódł się ze swoją żoną, jego dziecko mieszka z rodzicielką. Bohater często nie ma kiedy spotkać się ze swoim pierworodnym, w końcu praca kucharza, a zwłaszcza szefa kuchni, pochłania sporo czasu. A to poranne przygotowania,  wyjazd na targ po świeże produkty, czy w końcu pełna sala gości. Carl nie posiada chwili dla siebie, co tu dopiero mówić o momencie dla syna.

Wszystko jednak się zmienia, gdy bohater postanawia otworzyć swój mały biznes. Ten moment okazuje się przełomową chwilą w życiu protagonisty oraz jego bliskich. Carl wyrusza w podróż po Ameryce, pragnie rozreklamować swój food truck oraz znaleźć nowe składniki do serwowanych przez siebie specjałów. Dzięki tej wyciecze poznaje nie tylko smaki innych miejsc, ale również własne dziecko. Zaczyna także uczyć go  kulinarnych podstaw, przez co Percy (syn Carla) połyka kulinarnego bakcyla.

W tle filmu rozbrzmiewa naprawdę melodyczna i rytmiczna muzyka latynoska. Oprawa dźwiękowa, tak jak serwowane przez bohatera potrawy, to prawdziwa uczta smaków. Świetnie łączy się z przedstawianą historią, jest swego rodzaju przyprawą do dania, jakim okazuje się film. Skomplikowanego, ale z każdą minutą coraz smaczniejszego.

„Szef” to rewelacyjny film drogi, bohaterowie, podczas wspomnianej wyżej podróży, odkrywają więź, jaka ich łączy, do tego na nowo odnajdują radość w życiu. Czasami wystarczy chwila, by życie uległo całkowitej zmianie. Produkcja Favreau to bardzo optymistyczne dzieło, które przedstawia historię człowieka z pasją, osoby, która się nie poddaje i w ostatecznym rozrachunku zyskuje coś więcej niż nową pracę.