W 1999 roku w świecie kina wielką sensację wywołał horror „The Blair Witch Project”. Cała otoczka wokół filmu (specjalna strona internetowa przedstawiająca rzekomo autentyczną historię) oraz sposób jego realizacji (zwykłą kamerą VHS) sprawiły, że był to obraz nowatorski. Choć moje zdanie o nim nie jest najlepsze (film zupełnie nie trafił w mój gust), to przyznaję, że twórcom należą się słowa uznania za stworzenie czegoś nowego i nietuzinkowego. Podobne ambicje mieli dwaj hiszpańscy reżyserzy i scenarzyści, Jaume Balagueró i Paco Plaza. Nakręcili oni horror „[Rec]”, którego założeniem było wywołanie u widza panicznego strachu i przerażenia. Niezupełnie im się powiodło.

Ekipa telewizyjna tworzy dokument o pracy strażaków. Udaje się wraz z nimi na wezwanie do pewnej kamienicy, w której z mieszkania starszej pani dochodzą dziwne odgłosy. Gdy brygada przybywa na miejsce, kobieta rzuca się na jednego z policjantów i gryzie go w szyję. Próba zabrania rannego do szpitala kończy się niepowodzeniem, gdyż w międzyczasie budynek został odizolowany przez specjalne jednostki policji. Z przyczyn bezpieczeństwa nikt nie może go opuścić.

Pomysł na przedstawienie horroru w formie dokumentu należy uznać za udany. Co więcej, jego wykonanie także stoi na wysokim poziomie. Aktorzy zachowują się bardzo naturalnie, ba – sprawiają wrażenie zwykłych ludzi, przypadkowych bohaterów dokumentu, a nie postaci planu filmowego. W związku z tym nie należy czynić zarzutu z powodu aktorskiego rzemiosła – miało być naturalnie, i tak też jest.

Praca kamery (z ręki) jest godna pochwały. Otóż przed seansem można mieć wątpliwości, czy taki sposób przedstawienia historii nie będzie chaotyczny, przez co w wielu momentach trudno będzie zorientować się w tym, co właśnie dzieje się na ekranie. Nic bardziej mylnego – takich fragmentów jest bardzo mało i trwają one krótko, a zatem zdezorientowanie widza jest tylko chwilowe. Ponadto twórcy, stawiając na maksymalny realizm, nie szczędzili takich zabiegów, jak: nagłe cięcia, przybrudzenie obiektywu, tryb nocny, kłopoty z dźwiękiem. Wyszło naprawdę interesująco.

Bardzo podobały mi się pierwsze minuty filmu, kiedy to akcja rozgrywa się w strażackiej remizie. Choć z pozoru jest to mało ciekawy fragment, to jednak stanowi dobre wprowadzenie do oglądanego „dokumentu”. Podobnie jest później, gdy po pierwszych kłopotach zastanych na miejscu zdarzenia, następuje spowolnienie narracji, prezentowane są wywiady z mieszkańcami kamienicy. To wszystko ma potęgować wrażenie realizmu, jakoby „[Rec]” był prawdziwym dokumentem. Wówczas widz może się wczuć w tę specyficzną atmosferę.

Film oglądało mi się naprawdę dobrze do momentu, kiedy liczba zarażonych uczestników zajścia zaczęła gwałtownie rosnąć. Do tej pory byłem pod dużym wrażeniem tego obrazu. Choć w fotelu kinowym nie siedziałem jak na szpilkach, to jednak odczuwałem wrażenie niepokoju (gdzieś poza kadrem coś skrzypnie, trzaśnie itp.). Później zaś – pomimo tego, że akcja pędzi jak szalona – emocje opadły, a na zakończenie (i wyjaśnienie źródła zarażenia) patrzyłem z lekkim niesmakiem.

Powyższy zarzut sprawił, że mam mieszane uczucia odnośnie „[Rec]”. Z jednej strony jest to produkcja znacznie odróżniająca się od innych horrorów, z drugiej zaś twórcom zabrakło konsekwencji, przez co od pewnego momentu następuje wyraźne przyspieszenie akcji, ale nie idzie to wcale w dobrym kierunku. Tak czy inaczej, jako ciekawostkę i odskocznię od innych horrorów, warto się z hiszpańską produkcją zapoznać.