Richard Nixon został pierwszym prezydentem w historii USA, który dobrowolnie podał się do dymisji w wyniku afery Watergate, która sięgała najwyższych szczebli amerykańskiego rządu. Nixon, wcześniej jeden z najpopularniejszych prezydentów, z miejsca został znienawidzony przez opinię publiczną. Przed większymi konsekwencjami uratował go szeroki akt ułaskawienia wydany przez Gerarda Forda, zastępującego Nixona na stanowisku prezydenta. Wydaje się, że o tej aferze powiedziano, napisano i nakręcono już wszystko. Mimo to reżyser Ron Howard postanowił odświeżyć tę historię, kręcąc film „Frost/Nixon”, sugerując inne spojrzenie na całą aferę, a przede wszystkim na Richarda Nixona.

David Frost to Brytyjczyk prowadzący programy typu talk-show, które z tygodnia na tydzień tracą na popularności. Aby odbudować swoją pozycję na rynku telewizyjnym postanawia przeprowadzić serię wywiadów z byłym prezydentem Stanów Zjednoczonych, Richardem Nixonem. Starcie telewizyjnego Dawida z Goliatem polityki przyciąga ostatecznie przed ekrany telewizorów 45 milionów Amerykanów, a wynik tej konfrontacji na zawsze zmienia oblicze sztuki wywiadu i spojrzenie na świat polityki, a zwłaszcza jego głównych aktorów. 

Wbrew pozorom film „Frost/Nixon” to skrzętnie nakreślona historia. Sceny przygotowań do wywiadu, a później serie rozmów, są przeplatane komentarzem osób uczestniczących w przygotowaniach do tego wydarzenia w postaci paradokumentalnych wstawek. Same wywiady przypominają starcie bokserów, z tą różnicą, że do walki używają słów i od razu też widać kto nad kim ma przewagę. Frost to bawidamek, który nie ma zielonego pojęcia o polityce własnego kraju, a co dopiero Stanów Zjednoczonych. Nixon wręcz odwrotnie. Ma wiedzę i doświadczenie poparte latami praktyki. Swojemu rozmówcy nie ułatwia niczego, zapędzając go w kozi róg, często bez jego wiedzy. Zresztą były prezydent traktuje serię wywiadów jak polityczną wojnę i szansę na odzyskanie choć połowy tego, co utracił w wyniku afery. Przy nim pojęcie „pokerowej twarzy” nabiera nowego znaczenia - jej mimika, gestykulacja ciała, używane w wypowiedziach słowa, wreszcie modulacja głosu - sprawiają, że Nixon doskonale maskuje swoje emocje. Tego efektu nie udałoby się uzyskać gdyby nie Frank Langella, który, krótko mówiąc, zagrał wybitnie. Nixon w jego wykonaniu jest autentyczny, a przy tym jakby nie z tej ziemi. Jego głos skutecznie mami widza, nie pozwalając się skupić na wypowiadanej treści. Frost, grany przez Michaela Sheena, wygląda przy Nixonie jak dziecko, któremu zabrano wszystkie cukierki zostawiając tylko opakowanie. Służy jako przeciwwaga dla postaci prezydenta, dzięki czemu film nabiera większej autentyczności, a rozmowy między tymi panami są bardzo wykwintnym daniem.

Esencją całego filmu jest ukazanie ludzkiego oblicza Richarda Nixona, który dwukrotnie się łamie przed brytyjskim prezenterem. Wpierw telefonicznie, kiedy dzwoni do Frosta i w pijackim monologu (Langella jest tu po prostu fenomenalny) obnaża swoje wszystkie słabości pokazując, że jest człowiekiem pełnym kompleksów, który przez lata chował się za maską silnego i wytrawnego polityka. Drugi raz, już przed milionami telewidzów, przed którymi przyznaje się do nadużycia władzy w okresie prezydentury. Wydaje się, że Dawid wygrywa z Goliatem. Z tym że Goliat przegrywa świadomie wiedząc, że zwycięstwo w starciu Frost/Nixon niewiele zmieni w jego życiu.

W filmie nie poznajemy szczegółów afery Watergate. Poznajemy za to głównego aktora tego wydarzenia w interpretacji Rona Howarda i świetnej kreacji Franka Langelli. W głównej mierze właśnie te dwa czynniki zagwarantowały to, że mimo braku statuetki na tegorocznym rozdaniu Oskarów, film zbiera zasłużone pochwały. Ale sama nominacja jest i tak wystarczającą rekomendacją, a film jedną z najlepszych produkcji ubiegłego roku.