Arcymistrzowie szachowi to nie tylko niedoścignieni w analitycznym myśleniu geniusze taktyki. W czasach Zimnej Wojny stali się oni narzędziem w rękach propagandzistów światowych mocarstw, a szachowa hegemonia ZSRR długo była w tym kraju przedmiotem dumy narodowej. Jednak to w Stanach Zjednoczonych - choć nie istniał tam porównywalny system szkolenia - rozwinął się i osiągnął status arcymistrza gracz Bobby Fischer, przez wielu uważany za najwybitniejszego szachistę wszech czasów.

To jemu przyszło sportowo i politycznie reprezentować Zachód w bodaj najsłynniejszej batalii szachowej w historii, tzw. „meczu tysiąclecia”, czyli rozegranym w roku 1972 roku starciu z ówczesnym mistrzem świata, Borysem Spasskim, w efekcie którego Fischer odebrał tytuł Rosjaninowi.

Zawrotny sukces stał się jednak dla Amerykanina głównie źródłem problemów. Ten niezwykle ceniący swoją prywatność człowiek stał się, wbrew swej woli, obiektem ciągłego zainteresowania mediów. Nasilające się psychoza i paranoja sprawiły, że żył w poczuciu ciągłego zagrożenia. Dodatkowo, po rozegranym w 1992 roku na terenie objętej amerykańskim embargiem Jugosławii, rewanżu ze Spasskim, Fischer stał się w myśl amerykańskiego prawa przestępcą.

Wyprodukowany przez HBO znakomity film Liz Garbus to historia triumfu i późniejszego dramatu szachowego arcymistrza. W filmie wypowiadają się m.in. Garri Kasparow i Anatolij Karpow, a także Henry Kissinger, współautor realiów politycznych, które nawet rozgrywkom szachowym nadały wymiar polityczny.

źródło: internet