Podobnie jak w Z-Boczonej historii kina (2006) Slavoj Žižek odnajduje się w przedziwnych miejscach, wielu epokach i barwnych kostiumach. Tym razem szuka jednak dyktatury wewnątrz demokracji, spontanicznych społecznych reakcji i bolesnych aktów woli. Zdziera iluzje z instytucji i poddaje psychoanalizie poczucie winy wynikające z niezdolności do korzystania z uroków życia. Fantazjuje o przyjaznym uścisku Bin Ladena i George’a W. Busha. O masakrze dokonanej przez Andersa Breivika opowiada w odniesieniu do Taksówkarza (1976) Martina Scorsese. Zastanawia się, co łączy samotne matki z Żydami i szuka analogii między prozą Dostojewskiego a terrorystycznymi zamachami. Pragnie, konsumuje, wypluwa i wydala. W obliczu Boga perwersyjnie podnieca się historią.

źródło: dystrybutor