Fabularyzowana impresja przedstawiająca życie na węgierskiej prowincji. Do oddalonej od stolicy wioski przybywają dwaj fotograficy, którzy z ukrycia bądź jawnie uwieczniają na taśmie portrety tubylców. Na zdjęciach, obok młodszych mieszkańców, dominują starsze kobiety, które w melancholii rozpamiętują przeszłość, spotykają się we własnym gronie i kontemplują powolną śmierć rodzinnej wioski. Choć bohaterowie są zapraszani na wiejskie imprezy i fotografują potańcówki, pracę rolników czy działalność lokalnej władzy, wciąż wracają do jednego domu, w którym mieszka starsza kobieta otoczona zdjęciami z młodości.

"Fotografia" należy do najwybitniejszych filmów węgierskiej kinematografii. Obraz będący połączeniem filmu dokumentalnego i fabularnego stanowi przede wszystkim refleksję na temat pamięci, której uchwycenie i zachowanie przez medium fotograficzne jest ułudą.
Reżyser filmu wykorzystał w "Fotografii" swobodną strukturę narracyjną, traktując prawidła scenariusza jedynie jako pretekst. W większym stopniu liczyło się wykreowanie ulotnej i intymnej atmosfery przemijania. Zolnay rozważa tu kwestię prawdy, której osiągnięcie możliwe jest dopiero wówczas, gdy zakwestionujemy determinujące nas konteksty obyczajowe, ideologiczne i estetyczne.

źródło: internet