„Księżniczka i żaba” (2009) to powrót do korzeni animacji. Ukłon w stronę tradycji i legendy Disneya. Tradycyjna technika animacji, to znaczy ołówek, biała kartka i niczym nieskrępowana wyobraźnia twórców udowadnia, że całkiem dobrze może bronić się w dzisiejszych czasach spod znaku nowinek technologii komputerowych.
Najistotniejszy w „Księżniczce i żabie” jest fakt, iż po raz pierwszy w historii Disneya księżniczka ma czarny kolor skóry, co jest wydarzeniem bez precedensu, gdyż w ponad 80-letniej karierze wytwórni pojawiła się już księżniczka Indianka, Azjatka, księżniczka z Dalekiego Wschodu, ale nigdy czarnoskóra. W Hollywood krążyła plotka, że zwyczajnie w wytwórni brakuje czarnej i brązowej kredki. Jednakże doskonale zdajemy sobie sprawę, że przyczyna raczej nie leżała w braku przyborów papierniczych. Teraz, gdy w Białym Domu zasiadł Barack Obama, okazało się, że Ameryka, a za nią i cały świat jest gotowy także na księżniczkę Afroamerykankę. Ale żeby nie było tak różowo, księżniczka tak naprawdę nie jest księżniczką, lecz biedną półsierotą, która pragnie spełnić marzenie nieżyjącego ojca – otworzyć własną, ekskluzywną restaurację. A że jest niezwykle ambitna, nie mamy wątpliwości, że jej się uda. Tiana to wyzwolona, samodzielna, młoda kobieta, rasowa bizneswoman, która przebywa jakże amerykańską drogę: od pucybuta do milionera. Na jej drodze stanie prawdziwy książę, bez majątku, bawidamek i wolny duch w jednym, który dzięki Tianie zmieni się we wzorowego kandydata na męża oraz Voodo, które pokrzyżuje nieco jej plany.
Tiana i Naveen to para na opak. Ona nie liczy na ratunek, ani nawet na miłość. On pragnie tylko pieniędzy i dobrej zabawy. To Tiana lepiej radzi sobie na bagnach, jest odpowiedzialna, zapobiegliwa i w ostatecznym rozrachunku ratuje księcia Naveena i siebie od klątwy. Bez wątpienia feministki pokochają postać „księżniczki” Tiany. Autoironiczny zabieg – pocałowanie żaby nie sprawia, że zamienia się ona w księcia na białym koniu, a efekt jest zgoła odmienny, gdyż „księżniczka” zamienia się w żabę – burzy ten świat marzeń, który został wykreowany przez te wszystkie lata przez Disneya. Teraz małe dziewczynki nie mogą już liczyć na pocałunek, który je zbudzi czy na pantofelek, który da im awans społeczny. Magia już się nie sprawdza, teraz najważniejsza jest ciężka praca, która przecież, jak mówi przysłowie, zawsze popłaca.
Twórcy umiejscowili akcję filmu w Nowym Orleanie, co nadaje tej baśni wyśmienity, jazzująco-bluesowy klimat oraz atmosferę wolności i zabawy Mardi Grass. Na szczególną uwagę zasługują postacie drugoplanowe - dwaj melomani muzyki: świetlik Ray i aligator Louis oraz jakże rozkosznie głupiutka i zdesperowana Charlotte (znakomity polski dubbing Dominiki Kluźniak) - które wnoszą wielkie pokłady dobrego humoru do tej bajki. Doskonała muzyka; popartowe, psychodeliczne animacje, opary znad rzeki Missisipi i czarna magia Voodoo dopełniają całości.
„Księżniczka i żaba” nie zawojuje serc naszych dzieci, ale ta jakże ujmująca, staroświecka animacja bardziej przemówi do nas dorosłych. Jedna z postaci śpiewała „Zaufaj mi, poszukaj głębiej”, tak też my – starsi widzowie, zobaczymy w „Księżniczce i żabie” nie tylko przesłanie „sny mogą się spełniać, ale trzeba im pomóc – ciężką pracą”, ale zaobserwujemy jak bardzo zmieniło się nasze postrzeganie świata na przestrzeni lat. Jaką nosimy nostalgię za naszym dzieciństwem. Ujrzymy także marzenia, mity i niepokoje współczesnej Ameryki. A to wszystko przy wspaniałych, jazzujących rytmach prosto z serca Luizjany lat 20. i 30. XX wieku.
