Mike Banning (Gerard Butler) powraca. Ale czy ktoś na niego czekał? Tym razem najlepszy i najbardziej zaufany agent Secret Service chroni prezydenta Allana Trumbulla (Morgan Freeman), niegdyś (w dwóch poprzednich częściach) przewodniczącego, a później wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. W związku z tym w trzeciej części nie zobaczymy już Aarona Eckharta, który jako prezydent Benjamin Asher przeżył już dość sporo śmiertelnie niebezpiecznych przygód, więc jak najbardziej prezydencka emerytura mu się należała. Choć na stanowisku głowy państwa nastąpiła zmiana, to jedno się nie zmieniło - Mike Banning - nieustraszony, oddany i zawsze gotowy do działania. Tym razem jednak nasz bohater zmaga się z mocnymi migrenami oraz bezsennością, które utrudniają mu wykonywanie obowiązków służbowych. W dodatku zostaje perfidnie wrobiony w zamach na życie prezydenta. Trumbull zapada w śpiączkę, a wszystkie organy ścigania dają się po mistrzowsku ograć i bez mrugnięcia okiem winę za zamach przypisują Banningowi.

I tutaj zaczyna się problem trzeciej części tej trylogii. Historia, choć wiele razy powielona w kinowych akcyjniakach, tym razem ma zbyt dużo dziur (nie tylko po wystrzałach broni). Ciężko uwierzyć, że nawet najmocniej niekompetentni agenci FBI czy Secret Service mogliby uwierzyć w tak grubymi nićmi szytą intrygę. Najlepszy ochroniarz prezydenta jednego z największych mocarstw na świecie, raczej nie zostawiłby tryliona śladów i poszlak, które stuprocentowo świadczą o jego winie. Trudno uwierzyć widzom, ale chyba także samym aktorom. Może dlatego też przez większą połowę filmu prezydent Trumbull, grany przez Morgana Freemana jest w śpiączce. I tylko dlatego jego postać wydaje się w miarę rzeczywista w tej mało rzeczywistej historii. Danny Huston gra jakby bez przekonania przyjaciela Benninga, więc od pierwszej sekundy jego bytności na ekranie możemy się domyśleć (uwaga spoiler…choć ta przewidywalna fabuła może być po prostu jednym dużym spoilerem), iż za moment zamieni się w schwarzcharakter. W filmie pojawia się również Jada Pinkett Smith jako śledczy FBI, jednak jej rola jest tak płaska i absurdalna, że żona Willa Smitha nie może uznać tego występu za udany. Jedno jest pewne Pinkett Smith nie zostanie Tommy Lee Jonsem w spódnicy. No i Gerard Butler. Zawsze myślałam, że ma on taką charyzmę i urok osobisty, że każdy film, nawet ten bardzo zły da się obejrzeć z przyjemnością, właśnie dzięki niemu. I nagle okazuje się, że niestety nie. Choć w tej odsłonie jego postać zmaga się z problemami zdrowotnymi, to widać gołym okiem, że Butler jako aktor jest zmęczony i zrezygnowany (w 2019 trafił na odwyk z powodu uzależnienia od środków przeciwbólowych). Po charyzmie, którą prezentował w „300” lub w "Upiorze w operze” nie pozostało już nic. W obsadzie „Świata w ogniu” najjaśniejszą gwiazdą jest Nick Nolte, który wciela się w ojca Benninga. Jedyny aktor, który bawi się rolą i się nią cieszy. Wypadł naprawdę świetnie jako szalony odludek, który potrafi wziąć sprawy w swoje ręce.  

Jeśli chodzi o stronę techniczną filmu, to niestety widać duże braki. Najbardziej bolą efekty specjalne. Sekwencja ataku przez drony na prezydenta jest tego najlepszym dowodem. Generowane komputerowo wybuchy nie robią dużego wrażenia i zwyczajnie wyglądają na „doklejone”. Mocno kuleje montaż, a także same zdjęcia. Jednym słowem wszystko jest po prostu klasy B.

„Świat w ogniu” to tendencyjne kino akcji. Typowe kino klasy B, które gdyby powstało w latach 90. XX wieku, cieszyłoby się swoją bytnością na nośnikach VHS. Jak na film wyprodukowany w 2019 roku to zwyczajnie za mało. I nawet Gerard Butler nie ratuje tego obrazu.