„Ile związków rozpadłoby się, gdyby pokazały sobie swoje komórki?". To pytanie rzucone przez jedną z bohaterek, będzie zaczątkiem do niecodziennej gry, jaką rozegrają przyjaciele podczas wieczornego przyjęcia. Wszystko zaczyna się niewinnie. Eva (Kasia Smutniak) i Rocco (Marco Giallini) przygotowują elegancką kolację dla znajomych, której towarzyszyć będzie wspólne oglądanie zaćmienia księżyca. Gdzieś podczas plotek, popijania wina i smakowania kolejnych potraw pada pomysł, by wyłożyć swoje telefony na stół i na głos odczytywać przychodzące wiadomości i połączenia. Po kolei bohaterowie przystają do zabawy, twierdząc, że przecież żadne z nich ma absolutnie nic do ukrycia.
Zdemaskowanie poszczególnych wątków i postaci następuje sukcesywnie. Okazuje się, że tak naprawdę grą było wszystko to, co bohaterowie robili do tej pory. I tak na światło dzienne wychodzą małe sekrety, przemilczane sprawy i te całkiem poważne grzeszki. Genovese nie pozostawia żadnych pozorów i brutalnie obdziera uczestników z intymności. Mimo że schemat wydaje się banalny, oparty na konwencji groteski, reżyser nie skłania się ku natrętnemu moralizatorstwu.
Paolo Genovese serwuje nam gorzką satyrę o współczesnym człowieku i jego relacjach z bliskimi. Przy użyciu nowych technologii pozostajemy w kontakcie z niemalże całym światem, choć niekoniecznie z tymi najbliższymi nam osobami. Telefony spełniają funkcje prywatnych czarnych skrzynek, mówiących wszystko o naszych upodobaniach, karierze, stylu życia i wzajemnych korelacjach. Ujawnienie wszelkich wiadomości i prowadzenie rozmów na głośnomówiącym obdziera nas z bardzo prywatnej sfery. To przede wszystkim sytuacja nienaturalna i budząca niepokój.
Tytuł komediodramatu, tłumaczony dosłownie z włoskiego, oznacza w przybliżeniu zupełnie nieznajomych sobie ludzi. Pod wpływem emocji i lekkomyślnych decyzji, wyjawiają oni sobie najpilniej strzeżone tajemnice. Trudno odgadnąć, jaką reżyser chciał przemycić tutaj myśl. Czy staje w obronie małych grzeszków, skrywanych przed partnerem i najbliższymi, by pozwolić sobie na odrobinę wolności, w świecie zdominowanym przez social media? A może właśnie to w tych niewyjaśnionych sytuacjach widzi zmorę dzisiejszego społeczeństwa, które przybiera poszczególne maski, w celu osiągnięcia prywatnych korzyści?
Pod tym względem dzieło Paolo Genovese przypomina nieco argentyńskie „Dzikie historie” Damiána Szifrona, gdzie bohaterom puszczały nerwy, a przyzwoitość i przyjęte konwencje zeszły na ostatni plan. W „Dobrze się kłamie…” również te głęboko tuszowane emocje biorą górę i nie dają się zatrzymać. Nasuwa się też porównanie do „Rzezi” Romana Polańskiego, również pozostającej w konwencji farsy. Minimalizm utrzymany jest dzięki zamknięciu w jednej przestrzeni, mieszkaniu Evy i Rocco. Ten zabieg na szczęście nie jest przytłaczający, a dzięki naprzemiennym wątkom komediowym i dramatycznym fabuła utrzymuje dobre tempo przez cały film.
„Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie” otrzymał nagrody David di Donatello, często nazywane włoskimi Oscarami, dla najlepszego filmu 2016 i za scenariusz.
