„Kobieta na skraju dojrzałości” to kolejny tytuł w dorobku Jasona Reitmana, który idealnie odzwierciedla styl kanadyjskiego reżysera. Konsekwentnie od swojego debiutu fabularnego w 2007 roku („Dziękujemy za palenie”) Reitman realizuje obrazy, które w wyjątkowo lekki sposób poruszają ważkie tematy. W jego propozycjach filmowych liczy się przede wszystkim inteligentny humor zawarty w dobrze poprowadzonym scenariuszu z mocno nakreślonymi, nietuzinkowymi postaciami. Niestety, pomimo tych zalet najnowszy obraz twórcy „Juno” i „W chmurach” nie zyskał takiej popularności i uznania jak jego poprzednicy. Przez ekrany kin przeszedł niezauważony. Jednakże miłośnikom kina nie wypada nie znać filmu, w którym w czołówce widnieją trzy gorące nazwiska Hollywood – wspomnianego już Jasona Reitmana, scenarzystki Diablo Cody oraz aktorki Charlize Theron.
Bohaterką „Kobiety na skraju dojrzałości” jest Mavis Gary, rozwódka po trzydziestce, autorka niegdyś popularnej serii książek dla młodzieży. Poznajemy ją w trudnym dla niej momencie. Jest samotna, nieszczęśliwa i zagubiona. Przed rzeczywistością ucieka w alkohol, przygodny seks i przeszłość. Świetlaną przeszłość, gdzie była najbardziej popularną uczennicą w szkole średniej, a jej chłopakiem był niejaki Buddy (Patrick Wilson). Gdy jej stara miłość przesyła wszystkim znajomym (także Mavis) drogą mailową zdjęcie nowonarodzonej pociechy, bohaterka postanawia odzyskać Buddy’ego. Nie zraża się, że obiekt jej uczuć jest szczęśliwym mężem i ojcem.
Postać Mavis jest epicentrum całej opowieści. I to właśnie jej rys osobowościowy (solidna praca Diablo Cody) sprawia, że „Kobieta na skraju dojrzałości” nie jest kolejnym filmem o miłej, ambitnej dziewczynie robiącej karierę w dużym mieście, która wraca do swojego rodzinnego domu by odnaleźć szczęście, które utraciła przed laty. Wiele można powiedzieć o Mavis, ale na pewno nie to, że jest miła. Jest neurotyczna, małostkowa, infantylna, egocentryczna. Nosi koszulki z nadrukiem Hello Kitty, brak jej zainteresowań (no może oprócz oglądania telewizji, gdzie prym wiodą programy typu guilty pleasures oraz imprezowania do upadłego), a psa traktuje jak modny dodatek do różowej torebki. Taką Mavis poznajemy, taką Mavis kreuje Charlize Theron. Aktorka od bardzo dawna nie miała tak popisowej roli. Jej kreacja w „Kobiecie na skraju dojrzałości” jest piorunująco dobra. Theron udaje się przedstawić Mavis jako postać niejednoznaczną. Bo choć przez swoje zachowanie wydaje się krzyczeć jestem „zimną suką” bez serca, to w interpretacji Theron bohaterka przez swoje ewidentne zagubienie da się w jakiś niewytłumaczalny sposób lubić. Bo tylko Mavis Gary była na tyle odważna by realizować swoje marzenia, a że się nie spełniły to już inna bajka. Poza tym jaka jest naprawdę Mavis nie wiemy. Poznajemy ją w momencie, gdy jest w depresji, zagubiona oraz zmęczona życiem. Zachowuje się jak rozpieszczona, dumna, zakochana w sobie nastolatka, ale w głębi duszy jest zranioną, niespełnioną kobietą. Doskonale wie, że jest ruiną człowieka, dlatego tak skrupulatnie przygotowuje się na spotkanie z Buddym. Makijaż, dopinki, modne ciuchy mają zatuszować obraz jej zrujnowanej psychiki. Theron znakomicie partneruje Patton Oswalt w roli niepełnosprawnego znajomego z czasów liceum. Ich dialogi są kwintesencją całego filmu. Są szczere, zabawne, ostre jak brzytwa, łamiące tabu i nierzadko bolesne. Taki też jest cały obraz.
Reitman w swojej całej twórczości porusza temat dorastania. Dorastania do ról społecznych. Dorastania do marzeń. Dorastania do oczekiwań. W jego poprzednich filmach dorastanie choć bolesne, było naturalną koleją rzeczy. W „Kobiecie na skraju dojrzałości” dorastanie jest wyborem między życiem społecznie akceptowanym, a własnymi pragnieniami. Mavis nie chce dorosnąć, gdyż nie chce żyć tak jak inni, ale także nie wie jak można żyć inaczej. Jest na granicy. Na skraju dorosłości (rzadki przypadek, gdy polskie tłumaczenie jest bardziej interesujące niż oryginalny tytuł). To bohaterka ma możliwość wyboru czy przekroczy granicę. Ta możliwość podjęcia decyzji jest osłodą smutnej prawdy, iż obojętnie po jakiej stronie Mavis się znajdzie to i tak będzie niespełniona.
Gorzka komedia i przezabawny dramat w jednym, potwierdzający stylowość Reitmana, wyczucie pióra Cody i klasę Theron.
