Scenariusz filmu powstał na podstawie bestsellerowej książki Sary Gay Forden pt. "Dom Gucci. Potęga mody, szaleństwo pieniędzy, gorycz upadku". Te trzy zjawiska zobaczymy na wielkim ekranie,  a pokazane zostały w wielkim stylu. Ridley Scott wziął się za ciekawy i szokujący temat, a punktem kulminacyjnym jest zbrodnia, jaka miała miejsce w rodzinie Gucci 26 lat temu.

Akcja tego dramatu biograficznego rozgrywa się w ciągu około 20 lat. Film jest długi, trwa ponad dwie i pół godziny. Te upływają nam na poznaniu historii pewnego małżeństwa i rozgrywek, jakie toczą się w rodzinnym imperium - włoskim domu mody Gucci, który powoli chyli się ku upadkowi po okresie prosperity.

Obraz zaczyna się od momentu, w którym Maurizio Gucci zmierza na rowerze do biura rodzinnej firmy. Poznajemy na początku również Patrizię Reggiani, która pracuje jako sekretarka w firmie swojego ojca. Los zetknie tych dwoje w 1978 roku na pewnej imprezie karnawałowej w Mediolanie. Młoda kobieta od tego momentu przygotuje sobie scenariusz na życie, który będzie z pasją realizować. Ojciec Maurizia, Rodolfo stanie na początku na jej drodze, bezbłędnie rozszyfrowując jej plany, ale i jego uda jej się urobić. Patrizia po wejściu do rodziny Gucci wydaje się stawać bardziej Gucci niż oni sami. Zaskarbia sobie względy wuja Maurizia Aldo, stopniowo coraz bardziej uzależnia się od pieniędzy i potrzeby władzy. Knuje i jątrzy w rodzinie, aż w pewnym momencie sam małżonek pyta ją "w co ty grasz?". Oczywiście członkowie familii, w tym i sam mąż, też nie są święci. Wujek Aldo ma za uszami oszustwa podatkowe i lewe interesy, jego syn Paolo jest nieudacznikiem, który postępuje nielojalnie wobec bliskich, ściągając na nich katastrofę. Wycofany Rodolfo żyje wspomnieniami i wydaje się żywić wrogość w stosunku do ludzi, a sam Maurizio to typowa "cicha woda", na dodatek ze skłonnością do szastania pieniędzmi na prawo i lewo. Niesnaski wśród krewnych powoli przekładają się na tracenie rodzinnej firmy, do czego w końcu dochodzi, kiedy modowe imperium zostaje przejęte przez spółkę zewnętrzną, przestając być tym samym własnością familii Gucci. "Dom Gucci" to również historia utraconej miłości i zemsty, która skutkuje zaplanowanym przez Patrizię i zrealizowanym w 1995 roku morderstwem.

W filmie zobaczymy doborową obsadę, złożoną z gwiazd. Lady Gaga rewelacyjnie zagrała Włoszkę z temperamentem i ambicjami, budzącą może trochę przesadne skojarzenia z kimś pokroju Lukrecji Borgii.  Lady Gaga gra postać kompletną, w każdym swoim geście wiarygodną. Udowadnia na ekranie, że jest świetną aktorką. Pokazuje całą przemianę bohaterki - od atrakcyjnej dziewczyny z przedmieść po miliarderkę w pięknych kreacjach, obwieszoną biżuterią jak choinka, żądną władzy i jeszcze większego bogactwa. Dobrze na ekranie wypada Adam Driver jako cichy mąż, przytłumiony przez żonę, zmieniający się pod jej wpływem w bezkompromisowego biznesmena. Doskonale sprawdził się Al Pacino w roli ciepłego, rodzinnego wujka oraz na krótko pojawiający się na ekranie Jeremy Irons w roli jego oschłego brata. Rola wróżki Piny, w którą wciela się Salma Hayek jest niewielka, może trochę za mało zaakcentowana, bo ma duże znaczenie dla rozwoju akcji. Tylko kreacja Jareda Leto (filmowy Paolo Gucci) jest mało przekonywująca, bardzo przerysowana, żeby nie powiedzieć karykaturalna. Na dodatek aktor schowany jest pod grubą charakteryzacją, tak, że trudno go poznać i kompletnie nie pasuje do wizerunku jego głos.

Kostiumy i scenografia perfekcyjnie oddają klimat lat kolejno siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych oraz stylistykę marki modowej Gucci, kojarzonej z przepychem i luksusem.

Kolejnym atutem filmu jest świetna ścieżka dźwiękowa, na którą składają się największe przeboje tych lat, w których rozgrywa się akcja. Super hity są dopasowane do tego, co się dzieje na ekranie. Jest np. "Faith" Georga Michaela, "Here Comes the Rain Again" Eurythmics, czy "Sorry" Tracey Chapman na zwieńczenie akcji.

"Dom Gucci" to szokująca historia ze światem wielkiej mody w tle, okraszona świetną muzyką, z rewelacyjną warstwą wizualną i znakomitą w większości grą aktorów - wielkich gwiazd. To długa historia opowiedziana jednak w dobrym tempie, które nie pozwala się nudzić. Szczególnie może spodobać się fanom wielkiej, światowej mody i enztuzjastom pikantnych historii rodzinnych.

Oczywiście jest to fabuła a nie dokument, więc trzeba wziąć poprawkę na to, że nie wszystko jest zgodne z faktami. Film zainspirowany został historią, która wydarzyła się naprawdę i użyto w scenariuszu prawdziwego nazwiska familii. Wywołał spory szum medialny, przede wszystkim z tego powodu, że budzi sprzeciw członków rodziny Gucci, których krewni zostali przedstawieni, delikatnie mówiąc, w niekorzystnym świetle. Ponoć dużo w nim nieścisłości.

Ridley Scott z rozmachem pokazał demoralizujący wpływ bogactwa, które wyzwoliło najgorsze instynkty w bohaterach. I okazało się, że wprawdzie "diabeł ubiera się u Prady", ale i w domu mody Gucci miał swoje wtyki.