Jedna z najbardziej cenionych i wszechstronnych aktorek hollywoodzkich. Typy kreowanych postaci wymusiły na niej stworzenie wizerunku silnej, niezależnej, zdecydowanej kobiety, i z takim przede wszystkim jest kojarzona. Łącząc te męskie z natury cechy z typowo kobiecymi stała się jednym z symboli seksu lat 80-tych. Kwintesencją stylu Weaver jest niezapbomniana rola Ripley we wszystkich czterech częściach „Obcego”.

Urodziła się 8 października 1949 roku w Nowym Jorku, jako Susan Alexandra Weaver. Imię „Sigourney” zapożyczyła od bohaterki powieści Francisa Scotta Fitzgeralda „Wielki Gatsby”. 

Pochodziła z rodziny ściśle związanej z show - biznesem: jej ojciec był producentem TV, matka – aktorką. 

Ukończyła anglistykę na Stanford University i aktorstwo w Yale School of Drama, gdzie studiowała prawie równolegle z Meryl Streep.

Po występach w kilku off- Broadwayowskich produkcjach, zadebiutowała w telewizji, w operze mydlanej „Somerset” (1976).

W 1977 roku po raz pierwszy pojawiła się na dużym ekranie, w epizodycznej roli w Oskarowym filmie Woody’ego Allena „Annie Hall”. 

Rok 1979 to przełomowy występ w kultowej produkcji sci-fi w reżyserii Ridleya Scotta „Obcy - ósmy pasażer Nostromo” (nominacja do BAFTA). W rolę Ripley wcieliła się później jeszcze trzykrotnie: w 1986 roku w filmie Jamesa Camerona „Obcy - Decydujące starcie” (nominacja do Oscara i Złotego Globu), w 1993 roku w „Obcym 3” Davida Finchera oraz w 1997 roku w wyreżyserowanym przez Jean- Pierre’a Jeuneta filmie „Obcy – Przebudzenie”.

W międzyczasie wystąpiła w thrillerze Petera Yatesa „Naoczny świadek” (1981), w komedii Williama Friedkina „Układ stulecia” (1983), w wojennym obrazie Petera Weira „Rok niebezpiecznego życia” (1982) z Melem Gibsonem oraz w znanej komedii „Pogromcy duchów” (1984, sequel w 1989) Ivana Reitmana z Billem Murrayem. Dzięki biegłej znajomości języka, mogła zagrać też u boku Gérarda Depardieu we francuskiej komedii „Jedna kobieta lub dwie” (1985).

W 1989 roku otrzymała Złoty Glob oraz nominację do Oscara za dwie role: u Mike’a Nicholsa w „Pracującej dziewczynie” z Melanie Griffith i Harrisonem Fordem oraz u Michaela Apteda w dramacie biograficznym „Goryle we mgle” (oba z 1988 roku).

Występ u Nicholsa przyniósł jej także nominację do BAFTA.

W 1992 roku ponownie spotkała się ze Scottem i Depardieu na planie obrazu „1492: wyprawa do raju”, w 1993 roku raz jeszcze zagrała u Reitmana w komedii romantycznej „Dave”, a w 1994 roku stworzyła znakomitą kreację w psychologicznym dramacie Romana Polańskiego „Śmierć i dziewczyna”.

W 1996 roku powróciła na scenę teatralną jako gwiazda Broadwayowskiej sztuki „Sex and Longing”.

Rola w „Burzy lodowej” Anga Lee (1997) przyniosła jej BAFTA dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej oraz nominację do Złotego Globu.

W tym samym roku otrzymała też swoją jedyną nominację do Emmy za występ u boku Sama Neilla w horrorze „Śnieżka dla dorosłych” (1997), zaś za rolę u boku Julianne Moore w dramacie obyczajowym „Mapa świata” (1999) po raz kolejny nominowana była do Złotego Globu.

Ostatnia dekada to liczne występy w komediach: „Człowiek firmy” (2000), „Wielki podryw” (2001), „Debiutant” (2002), „Baby mama” (2008); dramatach „Bezimienni bohaterowie” (2002), „Śniegowe ciastko” (2006), „Bez skrupułów” (2006) oraz thrillerach: „Osada” (2004) i „8 części prawdy” (2008).