Wyróżniona licznymi nagrodami, w tym Nagrodą główną sekcji "Director's Fortnight" na festiwalu w Cannes w zeszłym roku "Chiara" - włoski dramat Jonasa Carpignano stanowi trzecią część jego trylogii kalabryjskiej, po filmach "Mediterranea" i "Ciambra". W każdym z nich reżyser skupia się na ważnych, problematycznych kwestiach społecznych współczesnych Włoch. Pierwszy opowiadał o afrykańskich uchodźcach szukających szczęścia w słonecznej Italii, drugi o społeczności romskiej. "Chiara" jest długim i mrocznym filmem o wyborze, przed jakim stawia główną bohaterkę życie. Dziewczyna wychowuje się w rodzinie powiązanej z kalabryjską mafią 'Ndrànghetą. Piętnastoletnia Chiara (z włoskiego "jasna") rozjaśnia ten mrok, poprzez poszukiwanie prawdy o rodzinie i o sobie oraz poprzez wybór, którego dokona.

Akcja filmu toczy się w portowej miejscowości Gioia Tauro w regionie Kalabrii, na południu Włoch (na czubku "włoskiego buta"). Film zaczyna się od ujęcia włosów Chiary ćwiczącej na siłowni. Za chwilę uda się na bardzo ważne wydarzenie dla całej rodziny. Jest to huczna urodzinowa impreza siostry Chiary - Giulii, która właśnie kończy osiemnaście lat. Kamera długo pokazuje bawiącą się familię, toasty, tańce i twarze rodziny Guerrasio. Sielankę zakłóci wysadzenie samochodu ojca w powietrze po imprezie. Po nim głowa rodziny - Klaudio znika w tajemniczych okolicznościach. Chiara, która żyła dotąd jak w bańce, w szczęśliwej, kochającej się rodzinie, nie będąc świadoma rzeczywistości, postanawia poznać prawdę. Rozpoczyna swoje prywatne śledztwo, o tyle trudne, że ani matka, ani starsza siostra nie chcą jej nic wyjaśnić. Pragnie odnaleźć ojca i poznać przyczynę jego zniknięcia. Poszukiwania doprowadzą ją do ekstremalnie trudnego momentu, kiedy będzie musiała zdecydować o swojej przyszłości i odpowiedzieć sobie na pytanie, co jest dla niej ważniejsze: lojalność wobec rodziny, czy szansa na nowe życie. W odróżnieniu od wielu potomków mafijnych rodzin będzie miała szansę na inną przyszłość, decyzja jednak jest skomplikowana, bo Chiara ma zaledwie piętnaście lat, nie zna tak naprawdę życia, a swoich bliskich darzy wielką miłością. Była dotąd córeczką tatusia, który bardzo ją kochał i jej ufał, a nawet zaczął powoli wprowadzać w tajniki swojej działalności. Czy dorastającej dziewczynie uda się dokonać właściwego wyboru?

Reżyser konstruuje ciekawą opowieść, w której pojawiają się nagłe zwroty akcji i niedopowiedzenia. Trzyma widza w niepewności do końca. To z pewnością duży atut filmu. Z początku się na to nie zapowiada. Dłużyzny na urodzinach, chaotyczne wypowiedzi i zdarzenia sprawiają wrażenie jakby były nakręcone na prawdziwej uroczystości. Jonas Carpignano kontynuuje swój reżyserski styl będący czymś pośrednim między dokumentem a fabułą, tworząc oczywiście film fabularny. Rodzinę Guerrasio gra prawdziwa włoska rodzina Rotolo. Reżyser podobnie jak w poprzednich dwóch obrazach stawia na naturszczyków, co dodaje autentyczności opowiadanej historii.

Film dźwiga na swych barkach siedemnastoletnia, niezwykle utalentowana, Swamy Rotolo, która w tym roku zdobyła nagrodę Włoskiej Akademii Filmowej David di Donatello w kategorii Najlepsza aktorka pierwszoplanowa, właśnie za rolę Chiary. Jej bohaterka to pełna życia nastolatka, która wiedzę o świecie czerpie głównie z Instagrama. Jest zadziorna, lubi przewodzić i rywalizować. Stopniowo staje się coraz bardziej zagubiona, ale jednak niezwykle konsekwentna w swoim śledztwie. Młoda aktorka zachowuje się na ekranie bardzo naturalnie, skupia na sobie uwagę widza. Obsadzenie jej w roli Chiary to strzał w dziesiątkę.

Kolorystyka filmu jest ciemna, jak na znane pełne słońca włoskie pejzaże. Mroczne kadry, rozedrgane ujęcia, sporadyczne zamazywanie się granicy między jawą a snem i ciekawa muzyka, niosąca w sobie jakąś tajemnicę, podkreślają klimat filmu. Niektóre zdjęcia, szczególnie portrety z światłocieniami zdają się być inspirowane wielkim malarstwem.

W "Chiarze" występują nieznaczne nawiązania do wspomnianych poprzednich filmów reżysera: "Mediterranea" i "Ciambra", w tym sensie, że ich bohaterowie (jeden z Afrykanów i Pio) pojawiają się w "Chiarze", podobnie jak Ciambra - romska osada, która znajduje się w pobliżu miejsca zamieszkania głównej bohaterki. Nawiązania te podkreślają, że mamy do czynienia z filmową trylogią i wzbudzają zainteresowanie tymi filmami.

W "Chiarze" zostały zaakcentowane historie kobiet z rodzin mafijnych, które wydają się mieć wpływ na postawę głównej bohaterki. Szkoda, że nie zostały opowiedziane nieco szerzej, gdyż polskiemu widzowi same nazwiska niewiele powiedzą. Małym minusem jest też długość filmu, nieco ponad dwie godziny to jednak za wiele na tę opowieść.