Reżyser, scenarzysta i operator filmowy, pisarz.. Jego twórczość charakteryzuje autorski styl, polegający na umiejętnym łączeniu pierwiastków realnych z nadprzyrodzonymi, budowaniu magicznego, czerpiącego inspiracje z kultury ludowej świata filmowego, któremu spójność zapewnia obecność stałych cech, motywów, charakterów, typów postaci, baśniowych elementów tworzących specyficzny klimat. Do swoich filmowych światów zaprasza stałych aktorów: Franciszka Pieczkę, żonę Grażynę Błęcką – Kolską, Krzysztofa Majchrzaka, Mariusza Saniternika, Krzysztofa Pieczyńskiego.

Urodził się 29 stycznia 1956 roku we Wrocławiu. Jego ojciec i siostra są montażystami.

Kilkakrotnie, bezskutecznie próbował dostać się na studia reżyserskie w łódzkiej „Filmówce”, w efekcie kończąc tamtejszy Wydział Operatorski w 1985 roku. Zanim rozpoczął studia, pracował we wrocławskiej wytwórni filmowej, a w latach 1977-81 był asystentem operatora kamery we wrocławskim oddziale Telewizji Polskiej.

Po ukończeniu studiów zrealizował wiele filmów krótkometrażowych i dokumentalnych, z których najistotniejsze były te związane z osobistą pasją - speleologią i alpinistyką (na przykład „Najpiękniejsza jaskinia świata” 1983).

Pełnometrażowym debiutem fabularnym Kolskiego był „Pogrzeb kartofla” z 1990 roku.

Dwa lata później zrealizował „Pograbka”(1992) z Mariuszem Saternikiem w roli tytułowej. Mimo, że zyskał uznanie zarówno u widzów, jak i krytyków, prawdziwą „bombą” był dopiero „Jańcio Wodnik” (1993, specjalna nagroda jury oraz nagroda dziennikarzy na FPFF w Gdyni) z fantastyczną, niezapomnianą kreacją Franciszka Pieczki.

Jeszcze w tym samym roku zrealizował „Magneto” z Jerzym Zelnikiem w roli głównej, dwa lata później premierę miały aż dwa obrazy Kolskiego: „Cudowne miejsce” (nagroda za reżyserię i dialogi na FPFF w Gdyni) i „Grający z talerza” (1995, specjalna nagroda jury na festiwalu w Tokyo, nagroda za scenariusz na FPFF w Gdyni), a w 1996 – „Szabla od komendanta”, jednak nie były one przyjęte z aplauzem porównywalnym do tego z 1993 roku, przypuszczalnie ze względu na zbyt mało nowatorską treść i formę. Ponownie bowiem umiejscowione były na pełnej uroku i niesamowitości prowincji, jeszcze raz skupiały się na losach bohaterów „innych” od innych, niezwykłych i nieprzystosowanych do życia. Ta zbytnia powtarzalność pewnych elementów, przy braku jakichkolwiek nowości mogła okazać się urzekająco nużąca.

Kolskiemu udało się jednak przełamać krytyczne opinie i jeszcze raz porwać publiczność, za sprawą obrazu „Historia kina w Popielawach” (1998) z Bartoszem Opanią w roli głównej, który przyniósł reżyserowi Złote Lwy na FPFF w Gdyni.

W 2000 roku zaskoczył wszystkich, realizując „Daleko od okna” – film nakręcony na podstawie reportażu Hanny Krall, osadzony w realiach II wojny światowej z Dominiką Ostałowską w roli głównej.

Rok 2003 to adaptacja „Pornografii” Gombrowicza z Janem Fryczem i Krzysztofem Majchrzakiem. Obraz nominowany był do Złotego Lwa w Wenecji. Otrzymał też nagrodę publiczności na FPFF w Gdyni.

W 2006 roku zrealizował pełną uroku i ciepła, poetycką komedię „Jasminum” (Orzeł – nagroda publiczności) z Januszem Gajosem, Adamem Ferency, Krzysztofem Pieczyńskim i rewelacyjną Wiktorią Gąsiewską w roli małej Gieni.

W 2008 roku wyreżyserował film "Afonia i pszczoły". W 2010 roku stworzył obraz "Wenecja".