Najnowszy film reżysera „Milczenia owiec” i „Filadelfii” pokazuje, jak jeden tragiczny w skutkach wypadek, na zawsze odmienia życie wielu osób, jak jedno zdarzenie odciska trwałe piętno na psychice jego uczestników. „Rachel wychodzi za mąż” nie koncentruje się na samym wypadku, ale właśnie na jego konsekwencjach, pokazuje, jak ludzie na nowo uczą się żyć, próbując pogodzić się z przeszłością.
Główną bohaterką filmu jest Kym, która wraca po odwyku do rodzinnego domu, na ślub swojej siostry Rachel. Powrót dziewczyny do domu nie jest łatwy ani dla niej, ani dla jej najbliższych. Potrzebująca akceptacji Kym próbuje zwrócić na siebie uwagę rodziny, pragnąc uzyskać wybaczenie za grzechy młodości. Skutek jest jednak odwrotny, jej zachowanie doprowadza do konfliktu z siostrą, zakłócając tym samym przygotowania do ślubu. Powracają tragiczne wspomnienia z przeszłości, a co za tym idzie, wzajemne pretensje, żal i rozgorycznie. „Rachel wychodzi za mąż” to obraz zwykłej rodziny, dotkniętej tragedią, z którą żaden z jej członków nie potrafi się pogodzić. Czy przygotowania do ślubu będą okazją do pojednania, czy też pogłębią przepaść, jaka wytworzyła się między nimi?
Scenariusz filmu to debiutanckie dzieło Jenny Lumet, córki znakomitego reżysera Sidneya Lumeta. Autorka, poprzez skrupulatne nakreślenie charakterów wszystkich kluczowych dla fabuły postaci pokazała, że mimo małego doświadczenia, jest uważną obserwatorką ludzkich zachowań. Kym to prawdziwy wulkan emocji. Wcielająca się w nią Anne Hathaway (zdecydowanie najlepsza rola w jej dorobku, zasłużona nominacja do Oscara) samą mimiką i gestami przekazuje więcej treści niż słowami, choć to właśnie dialogi stanowią klucz do zrozumienia skomplikowanych relacji wewnątrz tej rodziny. To z nich dowiadujemy się o tragedii, która odcisnęła piętno na każdym z jej członków, i która determinuje, w mniejszym lub większym stopniu, ich zachowania. Rosemarie DeWitt, czyli tytułowa Rachel, nie zostaje w tyle, wraz z Hathaway tworząc znakomity aktorski duet z zaangażowaniem odgrywający role dwóch sióstr walczących o uwagę rodziców. Reszta obsady, łącznie z odtwórcami ról epizodycznych, również wypadła bardzo dobrze, co w tym wypadku oznacza po prostu - niezwykle naturalnie. Jeśli dodamy do tego sposób kręcenia filmu z „ręki”, można mieć wrażenie, że to prawdziwy zapis wideo z wesela, a nie film fabularny. Kamera od pierwszej do ostatniej sceny podąża za bohaterami, aktywnie uczestnicząc w akcji, a przy okazji dając nam możliwość obserwowania wszystkiego z bliska.
W tle tego rodzinnego konfliktu cały czas obserwujemy przygotowania do wesela, a następnie samo przyjęcie ślubne. Ślub Rachel stanowi pewien kontrast dla przeszłości, jest początkiem czegoś nowego. O pewnych rzeczach nie da się zapomnieć, z niektórymi nie można się pogodzić. Najważniejsze jednak, to nauczyć się z nimi żyć. Czy to możliwe? Zakończenie w filmie Jonathana Demme'a zawiera nutę optymizmu, jednak odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna. Pewne jest za to, że Demme stworzył kolejny bardzo dobry i warty uwagi film.
