Pozornie absurdalna zagadka: czy można żyć bez jedzenia? doprowadza do niezwykłych wniosków z pogranicza nauki i filozofii. Czy można żywić się wyłącznie światłem? To pytanie przypomina żart lub zapowiedź historii science-fiction. Jednak jest to również problem, z którym od lat borykają się naukowcy, badający kwestię breatharianizmu. Jest to zjawisko, polegające na zaprzestaniu przyjmowania pokarmów i płynów, a także prowadzeniu szczególnego stylu życia, w którym jedzenie podlega całkowitej eliminacji i jest zastępowane bezpośrednio przyswajalną energią świetlną, zwaną praną.

Reżyser filmu trafia na trop breatharian inspirując się postacią patrona Szwajcarii - Mikołaja z Flüe, który żył bez pożywienia przez dziewiętnaście lat. Niemal wszystkie tradycje religijne odnotowują przypadki tak radykalnego postu, związanego ze szczególnymi praktykami duchowymi,

doświadczeniami mistycznymi lub świadectwami przetrwania w wyjątkowo ciężkich warunkach. Film pokazuje jednak ludzi, którzy współcześnie utożsamiają się z breatharianizmem i stosują odżywianie światłem. W ten sposób pokazuje zagadkę, która pozostaje bez odpowiedzi w świecie nauki.

Narracja filmu ma charakter swoistego śledztwa medyczno-filozoficznego przywołującego wypowiedzi zarówno tych, którzy twierdzą, że żyją wyłącznie dzięki pranie, jak i zdecydowanie sceptycznych naukowców. Ich bezwzględne przekonanie o niemożliwości tego typu praktyk zostaje jednak podważone przez zadziwiające wyniki eksperymentów, które zdają się potwierdzać lub przynajmniej nie wykluczać całkowicie świadectw poszczących. Reżyser szukając wyjaśnienia tej kwestii wskazuje na różnicę paradygmatów myślenia i patrzenia na człowieka w rozmaitych modelach filozoficzno-kulturowych. Dociera do miejsc, w których życie duchowe, autorefleksja i świadomość ciała stanowi wartość podstawową dla ludzkiej egzystencji, zaś sposób życia silniej wiążą człowieka z naturą.

Film jest przenikliwą obserwacją różnic w myśleniu, funkcjonowaniu i wartościowaniu rzeczywistości, które na gruncie tak spektakularnego problemu, jak życie bez pożywienia, okazują się przepaścią nie do przeskoczenia. Pomostem łączącym dwa światy są jednak historie ludzi: naukowców, myślicieli, mieszkańców wielkich miast, którzy startując z pozycji negacji i racjonalnego zaprzeczenia, decydują się pójść za głosem ciekawości i poddają sami siebie eksperymentowi odżywiania praną. Ich przykłady okazują się być najbardziej fascynujące.

źródło: internet