Pierwszy z dwóch pełnometrażowych filmów Zoltana Huszárika - jednego z wielkich poetów europejskiego kina. W "Sindbadzie", wyrafinowanej plastycznie i narracyjnie adaptacji powieści Gyuli Krúdy'ego, Huszárik opowiedział historię mężczyzny, który z melancholijną refleksyjnością oddawał się czerpaniu przyjemności z życia - ale nie w imię hedonizmu, lecz w imię zachwytu nad kruchością i ulotnością ludzkiej egzystencji. Tytułowy bohater, jak Sindbad, żeglował od jednej kochanki do drugiej, jako esteta smakował dzieła sztuki, jako arystokrata o wrażliwym podniebieniu próbował najwyśmienitszych potraw i trunków.

Huszárik stworzył urokliwą wersję W poszukiwaniu straconego czasu, mieszając porządki czasowe, utrudniając lokalizację filmowego narratora, ale przede wszystkim ukazując, jak ulotne jest nasze życie i jak nietrwałe są uczucia, powodowani którymi wieczorem chcemy odebrać sobie życie, a nad ranem na wspomnienie których tylko lekko wzdychamy. Huszárik odtworzył pejzaż Węgier przed epoką komunizmu, podkreślił piękno tego świata, ale też trawiącą go dekadencję, narastającą melancholię i lęk przed rychłym końcem. Z nastrojem nostalgii i rezygnacji korespondowała tu epizodyczna narracja filmu, zbudowanego ze scen czasem urokliwie ironicznych, innym razem pełnych zadumy i refleksji.

źródło: internet