Chociaż Brytyjczycy uwielbiają go od blisko 15 lat, to amerykańska, a co za tym idzie i międzynarodowa widownia, dopiero go poznaje. Wysoki (189 cm wzrostu) brunet z uwodzicielskim spojrzeniem i silnym głosem, obdarzony niepowtarzalną charyzmą ekranową - bywa porównywany z młodym Seanem Connery. Zresztą kandydatura Clive’a Owena jest jedną z najmocniejszych do przejęcia wywiadowczej pałeczki w serii filmów o Jamesie Bondzie. Tymczasem jednak Brytyjczyk odnosi kolejne sukcesy w bardziej kameralnych produkcjach – zarówno kinowych, jak i teatralnych.

Aktorstwem interesował się już jako dziecko. Mając 13 lat dołączył do młodzieżowej trupy teatralnej i tam odniósł swój pierwszy sukces w roli Artfula Dodgera w produkcji "Olivier!". Siedem lat później dostał się na trzyletnie studia do prestiżowej Royal Academy of Dramatic Art (RADA) i jednocześnie zaczął regularnie pojawiać się na najlepszych londyńskich scenach, głównie w repertuarze szekspirowskim. Uznanie przyniósł mu udział w spektaklach „Henryk IV”, „The Lady from the Sea” oraz „The Cat And The Canary”. Po ukończeniu nauki otrzymał angaż do Young Vic Theatre Company, gdzie, w trakcie prac nad inscenizacją "Romea i Julii", poznał swoją przyszłą żonę - Sarah Jane Fenton (para pobrała się w 1995 r.).

Deski teatralne jednak Clive’owi nie wystarczały. Jeszcze w 1988 r. zadebiutował na małym ekranie w epizodycznej roli w serialu „Boon”, a wkrótce potem także w kinie - w zapomnianym dziś filmie drogi: „Vroom” Beebana Kidrona. Tłumy wielbicieli zdobył dzięki kreacji czarującego drania - Stephena Crane'a, w serialu „Chancer” (1990) Alana Grinta i Laurence’a Moody’ego. Gwiazdorstwo i wiążące się z tym nagłówki w brukowcach oraz zaszufladkowanie w jednym typie ról Owena jednak nie pociągały. Porzucił przedsięwzięcie w momencie jego największej popularności. Przy okazji, odmawiając kolejnych wywiadów i oburzając się na ingerencję w jego prywatne życie, zyskał sobie wśród dziennikarzy i paparazzi miano „trudnego aktora”. Kontrowersje wzbudziła jego decyzja, aby zagrać mężczyznę uwodzonego przez starszą siostrę (Saskia Reeves) w dramacie „Close My Eyes" (1991) Stephena Poliakoffa. Jednak Owen nigdy nie bał się prowokacji, przeciwnie – do dziś chętnie uczestniczy w tego typu realizacjach. W teatralnej sztuce „Design For Living” wcielił się w biseksualistę, a w ekranizacji dramatu Martina Shermana - „Bent” (1997) w reżyserii Seana Mathiasa – w homoseksualistę, który w obozie koncentracyjnym zakochuje się we współtowarzyszu niedoli (Lothaire Bluteau). Film ten nie odniósł zbyt wielkiego sukcesu komercyjnego, spotkał się jednak z bardzo dobrymi ocenami krytyki i dostrzeżony został m.in. na festiwalu w Cannes. Obok Clive’a zagrali w nim m.in. Ian McKellan, Jude Law oraz Mick Jagger. 

Przełomowym dla kinowej kariery aktora okazał się jednak dopiero rok 1998. Wtedy właśnie Mike Hodges powierzył mu rolę pisarza, który wikła się w niebezpieczny romans (z Alex Kingston) oraz kasynowe przekręty w thrillerze „Krupier”. Początkowo wydawało się, że produkcja przejdzie bez echa. Anglicy podeszli do niej z dużą dozą wstrzemięźliwości, ale w Stanach Zjednoczonych krytyka dostrzegła intrygującego odtwórcę głównej roli oraz ciekawą fabułę. Na duże propozycje z Hollywood przyszło jednak Owenowi jeszcze poczekać. Przez następne trzy lata pojawiał się głównie na małym ekranie. Telewidzom spodobał się w serialu „Second Sight” (1999) Davida Blaira jako detektyw, którego życie ulega całkowitej zmianie, po tym, jak zostaje u niego zdiagnozowana postępująca ślepota. Głośno było o aktorze także za sprawą ekstrawaganckiej serii krótkometrażowych filmów, reklamujących samochody marki BMW – „The Hire” (2001). W pięciu realizacjach, trwających od 6 do 14 minut: „Powder Keg” (reż. Alejandro González Inárritu), „Star” (reż. Guy Ritchie), „The Follow” (reż. Wong Kar Wai), “Chosen” (reż. Ang Lee) i „Ambush“ (reż. John Frankenheimer) Clive wcielił się w bezimiennego Kierowcę luksusowego auta. W tym samym roku Robert Altman zaproponował mu udział w obyczajowym fresku o brytyjskiej arystokracji – „Gosford Park”. Na planie spotkała się śmietanka aktorska Wysp Brytyjskich: Kristin Scott Thomas, Stephen Fry, Derek Jacobi, Charles Dance, Maggie Smith, Helen Mirren, Alan Bates, Richard E. Grant, Jeremy Northam, Michael Gambon, Eileen Atkins i James Wilby oraz inni. Hollywood musiało wreszcie zareagować i ściągnąć Owena do siebie.

Najpierw przyszła skromna, drugoplanowa rola zabójcy w cieszącym się sporą popularnością szpiegowskim thrillerze - "Tożsamość Bourne'a" (2002) Douga Limana. Rok później aktor romansował na ekranie z Angeliną Jolie w obrazie “Bez granic” (2003) Martina Campbella, a następnie, jako legendarny władca, poślubił Keirę Knightley w chłodno przyjętej przez widzów i recenzentów superprodukcji „Król Artur” (2004) Antoine Fuqua, opiewającej początki brytyjskiej państwowości. Wielkim sukcesem okazał się natomiast obraz „Bliżej” (także 2004) Mike’a Nicholsa – oparta na sztuce teatralnej psychodrama o współczesnych związkach męsko-damskich, w której Clive uwodzi Julię Roberts i odbija Jude’owi Law Natalie Portman. Co ciekawe Brytyjczyk grał także w scenicznym oryginale (w 1997 r. na deskach londyńskiego New Ambassadors). Ekranowa „powtórka” kreacji przyniosła mu szereg nagród, w tym statuetki Złotego Globu i Brytyjskiej Akademii Filmowej oraz nominację do Oscara. 2005 r. Owen otworzył przebojową rolą w ekranizacji opowieści Franka Millera – „Sin City” w reżyserii Roberta Rodrigueza. Wszystko wskazuje na to, że jeszcze nie raz zobaczymy go w hollywoodzkich megahitach (m.in. już niedługo w „The Poseidon Adventure” Wolfganga Petersena) oraz nieco skromniejszych, ale za to bardziej nowatorskich dramatach.

Gdy nie pracuje, zajmuje się swoimi dwoma córkami - Hannah (ur. 1997) oraz Eve (ur. 1999). Jego związek z Sarah Jane Fenton miał swoje wzloty i upadki – para kilkakrotnie się rozstawała, ale małżeństwo szczęśliwie przetrwało. Dla relaksu Clive słucha przebojów Davida Bowie, którego uwielbiał już jako nastolatek, lub nagrań swoich braci – Alana i Lee.