Ta historia wydarzyła się naprawdę. Wstrząsnęła całą Polską. Wywołała zagorzałą dyskusję, postawiła wiele pytań bez jednoznacznych odpowiedzi. Nikogo nie pozostawiła obojętnym. To wszystko w dużej mierze dzięki znakomitemu filmowi Krzysztofa Krauze pt. „Dług”.

Adam (Robert Gonera) i Stefan (Jacek Borcuch) to młodzi przedsiębiorcy, którzy wkraczają do świata biznesu mając w planach interes życia. Kiedy bank niespodziewanie odmawia im kredytu, przypadkiem na ich drodze pojawia się Gerard (Andrzej Chyra) – dawny sąsiad Stefana – który proponuje przyjaciołom pomoc. Gdy jednak jego prowizja staje się zbyt wysoka, mężczyźni postanawiają dalej działać sami. Nie przypuszczają wówczas, że przyjdzie im spłacać wyimaginowany dług, o którym bezwzględny Gerard ani na chwilę nie zapomni…

 Obraz Krzysztofa Krauze przesycony jest polskością pierwszej połowy lat 90. XX wieku. Przejawia się to m.in. w krótkich – z pozoru niepotrzebnych – ujęciach warszawskich ulic. Jednak dzięki temu reżyser buduje otoczkę, tworzy niejako tło historyczne dla przedstawianych wydarzeń, ilustruje rzeczywistość, w jakiej poruszają się bohaterowie jego filmu. Jest ona z jednej strony przesiąknięta jarzmem dopiero co zniesionego komunizmu, lecz z drugiej daje nadzieję na godne życie, otwiera furtkę dla ludzi przedsiębiorczych, takich jak Adam i Stefan oraz – niestety – Gerard (choć jego przedsiębiorczość wyraża się w zupełnie inny sposób). Przedstawiając ówczesną Polskę reżyser mistrzowsko obsadził w niej głównych bohaterów, będących zupełnie zwykłymi ludźmi, których cały świat błyskawicznie się zawalił. To przede wszystkich dzięki temu widz tak mocno odczuwa tę historię, ponieważ z niebywałą łatwością nachodzi go refleksja, że niemal każdy z nas mógłby być takim Adamem lub Stefanem. Wstrząsająca jest oczywista w zasadzie świadomość, że wystarczy zaledwie zrządzenie losu, przypadkowe spotkanie, by zniszczyć życie swoje oraz swoich najbliższych. To przeraża i jeśli taki był zamysł reżysera, udało mu się w zupełności.

Znakomita reżyseria to tylko jeden z atutów „Długu”. W filmie świetnie odnaleźli się także aktorzy, tworząc bardzo udane i zróżnicowane kreacje. Cechy charakteru nakreślone w scenariuszu udało im się przeszczepić swoim bohaterom, co tylko uwypukla realizm produkcji. Naprawdę trudno oprzeć się wrażeniu, że Adam, Stefan i Gerard to zwykli ludzie, których dziesiątki codziennie każdy z nas mija na ulicy. Zwykli ludzie, którzy znaleźli się w samym środku prawdziwego koszmaru.

„Dług” to kino smutne i bardzo mocne w swojej wymowie, co dodatkowo podkreśla świetna muzyka Michała Urbaniaka, znakomicie uwypuklająca dramatyczny charakter obrazu. Całość zaś zobowiązuje widza do przeżywania obserwowanych scen, do emocjonalnego zaangażowania się w te wydarzenia. Niełatwa to sztuka, zwłaszcza w polskim kinie. Krzysztof Krauze jednak sobie z tym poradził i stworzył rewelacyjny film!