Neill Blomkamp to reżyser, po którego filmy sięgam z wielką przyjemnością. Większość z nich dotyczy tych samych problemów, wspomnę o nich w dalszej części recenzji, fabułę można więc przewidzieć, a historie połączone razem tworzą pewną całość. Jego wizja przyszłości zatrważa, daje do myślenia i zastanawia. Jednak tym, co zasługuje na największą uwagę, są kreowane przez reżysera postaci. Takie jak Chappie.

Chappie to robot, którego twórca – Deon Wilson, postanawia obdarzyć uczuciami. Tak, dobrze czytacie, ta Sztuczna Inteligencja zostaje zaprogramowana na czucie tego, co ludzie. Widz śledzi zmiany, jakie zachodzą w robocie – widzi, jak stawia pierwsze kroki, poznaje pierwsze słowa i świat. Jednak czy wyposażenie Sztucznej Inteligencji w uczucia to dobry pomysł? Zwłaszcza w świecie, gdzie wszystko, co inne budzi niepokój, a zawistni ludzie zrobią wszystko, by zniszczyć konkurencję.

Najnowszy obraz Neilla Blomkampa to przejmująca historia robota, który bardzo szybko poznaje prawdziwe oblicze człowieka. Jego „ojciec”, gangster, który zawłaszczył robota, pragnie wykorzystać go do kradzieży i zastraszania. Chappie jest jak dziecko – uczy się naśladować ludzi, co z jednej strony okazuje się krokiem ku zaserwowaniu widzowi scen pełnych humoru, z drugiej uświadomienie mu, jak destrukcyjny okazuje się wpływ przedstawicieli homo sapiens. Oczywiście nie wszystkich.

W filmie pojawiają się, poza negatywnymi postaciami, również i te, które pragną ochronić niewinność robota. Jedną z nich jest twórca Chappiego – Deon. Niestety jego starania z góry są skazane na porażkę – w świecie, w którym zło kryje się za każdym zakrętem, jedna pozytywna postać nie jest w stanie ochronić swojego dzieła przed wpływem negatywnych czynników. Aczkolwiek zakończenie filmu, dla niektórych zbyt bajkowe, co rzeczywiście stanowi pewien problem, ukazuje, iż jednostka jest w stanie wiele zmienić.

„Chappie” to przejmująca historia. Z jednej strony mamy robota, który pragnie poznać świat i wierzy, że ludzie są dobrzy, ufa swojemu opiekunowi, z drugiej inżyniera pragnącego zmienić i ulepszyć świat, wytyczyć nowe granice. Pojawiają się również przedstawiciele światka zła – każdy kierujący się innymi wartościami.

Produkcja Neilla jest pełna przemocy, która ma podkreślić okrutność świata, w jakim przychodzi żyć Chappiemu. Trudno jednak zarzucić tej wizji wynaturzenie i koloryzowanie. Reżyser uwypukla i podkreśla emocje, jakie gnieżdżą się w większości ludzi, wypycha na wierzch zwierzęcą stronę człowieka. To jednak nie oznacza, że w produkcji nie pojawią się elementy „dobra”, że historia zostaje skazana na nieszczęśliwe zakończenie. W tym morzu bólu i zawiści pojawia się światełko w tunelu.

Oczywiście nie każdemu spodoba się dzieło Blomkampa. Jeżeli nie przemówiły do Was jego wcześniejsze produkcje – „Dystrykt 9” czy „Elizjum” – również i ten film nie przypadnie Wam do gustu. Reżyser tworzy bowiem specyficzną wizję świata, która pewne osoby może przytłoczyć swoją intensywnością. Warto jednak podkreślić, że jest to dobry i ciekawy film. Ze znakomicie dobraną ścieżką dźwiękową, pełen efektów specjalnych. Również obsada sprawia, że więcej elementów przemawia za zapoznaniem się z „Chappiem”.