O najnowszej produkcji braci Coen głośno było już od dawna. Film „To nie jest kraj dla starych ludzi” został entuzjastycznie przyjęty przez krytyków na licznych światowych festiwalach. Typowano go nawet na jednego z głównych faworytów w wyścigu po słynną złotą palmę w Cannes. Spodziewać się zatem mogliśmy dzieła co najmniej nietuzinkowego. I cóż dostaliśmy?? Coś o wiele, wiele lepszego. Film absolutnie fenomenalny i oryginalny, momentami nawet ocierający się o geniusz. Zdecydowanie jest to jeden z najlepszych filmów jakie miały premierę światową, w minionym roku.

Intryga filmu, w przeciwieństwie do kilku wcześniejszych obrazów braci Coen, nie jest specjalnie skomplikowana. Opowiada on historię pewnego myśliwego Llewelina Mossa (bardzo dobra kreacja aktorska, rzadko ostatnio widywanego u nas na dużym ekranie Josh’a Brolin’a), żyjącego na południu Stanów Zjednoczonych. Pewnego dnia w przypadkowy sposób wchodzi on w posiadanie walizki, której zawartością są 2 miliony dolarów. Pieniądze należą jednak do handlarzy narkotyków, którzy chcą odzyskać swoją własność. Od tego czasu zaczyna się pościg oraz swego rodzaju rozgrywka między głównym bohaterem a podążającym jego śladem szalonym i złym „do szpiku kości” Antonem Chirhgu. Porządek i spokój w okolicy zaprowadzić chce natomiast podstarzały już szeryf, który także odegra niemałą rolę w tej opowieści. I jeśli chodzi o fabułę, to by w zasadzie było na tyle. Żadnych szczegółów oczywiście nie zdradzę. Historia jest, na pierwszy rzut oka, bardzo prosta. Na czym polega więc jej fenomen?? Ethan i Joel Cohenowie w zasadzie co chwilę raczą nas kolejnymi smaczkami, a to trafi się doskonały dialog (rozmowa między Antonem a sprzedawcą w sklepie), a to reżyserzy zaserwują nam zapadającą na długo w pamięci scenę (walka w hotelu) , a to znowu jakieś oryginalne, niespotykane rozwiązanie czy rekwizyt.

Akcja biegnie tak szybko, że w zasadzie nie mamy czasu na chwilę wytchnienia. Film ten obfituje w dużą ilość szczegółów i smaczków, których wyłapywanie sprawić nam może naprawdę wiele radości. Doskonałe zdjęcia pokazują nam świat, w którym czas w zasadzie się zatrzymał. Nie wiemy prawie do końca, w którym roku rozgrywa się akcja, nie ma to zresztą tak naprawdę większego znaczenia. Dodatkowym atutem filmu jest w zasadzie całkowity brak muzyki, który dodaje obrazowi braci Coen realizmu. Świetni aktorzy, tworzący niezapomniane kreacje w pełni wykorzystują ogromny potencjał, dopracowanego do najmniejszych szczegółów, perfekcyjnego wręcz scenariusza. Najbardziej zapadającą w pamięć postacią jest tu bez wątpienia bezwzględny i jakby pozbawiony duszy i wszelkich uczuć Anton Chigurh. Kreacja, niesamowitego tutaj, Javiera Bardema warta jest wszelkich aktorskich nagród (ostatnio Złoty Glob). Nie mam wątpliwości, że 24 lutego tego roku odbierze on w pełni zasłużoną statuetkę Oscara. Odtwarzana przez niego postać jest genialnie pokazanym uosobieniem zła w czystej postaci. Jakby przeciwwagę dla niego stanowi postać szeryfa (niezły jak zwykle Tommy Lee Jones) – poczciwego i ślepo wierzącego (do czasu), że można w pojedynkę „zbawić” świat.

I to właśnie postać szeryfa, pozornie zbędna, nadaje filmowi zupełnie inną, znacznie głębszą wymowę. W ostatnich 30 minutach filmu, Etan i Joel wyjmują z rękawa kolejnego, najmocniejszego chyba asa. Udaje im się wtedy nagle przekształcić sensacyjny western, w znacznie głębszą historię o odwiecznej walce dobra ze złem, o przemijaniu, o roli przypadku w naszym życiu. Otwarte zakończenie znacznie zwielokrotnia możliwości interpretacji tego filmu. Każdy z nas może go odebrać na swój własny, niepowtarzalny sposób.

Podsumowując, gorąco polecam ten film każdemu. Wydaje mi się, że na pewno będzie to jeden z najciekawszych obrazów, jakie będzie można zobaczyć na ekranach naszych kin w nadchodzącym roku. To jest film dla starych ludzi i dla młodych ludzi, dla wszystkich którzy kochają niezapomniane filmy.