Pustynia Atakama to najsuchsze miejsce na ziemi. Ze względu na wysokość nad poziomem morza, a także brak wilgoci, zapewnia astronomom doskonałe warunki do badań kosmosu i szukania tajemnic powstania wszechświata. Pustynia jest również atrakcyjnym miejscem dla archeologów. Susza doskonale mumifikuje bowiem szczątki zarówno zwierząt, jak i ludzi.

Za pomocą umieszczonych na pustyni astronomicznych teleskopów naukowcy starają się wykryć źródło najstarszego światła we wszechświecie. Z kolei grupa kobiet przesiewa piasek w celu znalezienia szczątków ich najbliższych. Na pustyni ukryte są liczne ciała tzw. „zaginionych”, czyli ofiar zbrodni dyktatury Pinocheta.

Zestawiając ze sobą te dwa światy: prowadzących badania astronomów oraz zbolałych, zdeterminowanych przez los kobiet, reżyser tego filmu kwestionuje zaistniałą tu rzeczywistość. Pyta, jak to jest możliwe, że w kraju, w którym z jednej strony naukowcy szukają korzeni powstania wszechświata, pojawia się tak duży opór przeciwko ujawnieniu zbrodni, popełnianych masowo przez ostatnie 40 lat. To, co jednak najbardziej porusza to nadzieja, jaką ten film wyzwala.

Oglądając naukowców, pracujących w niesamowitym pod względem piękna krajobrazu środowisku, mamy szansę odkryć jak wyzwalający okazuje się akt poszukania zjawisk, których źródła tkwią poza nami, poza naszą planetą. Jedna z bohaterek filmu – Valentina, wychowywana przez babcie po zaginięciu rodziców, przekonuje nas, że my wszyscy, podobnie jak ci, co zaginęli, jesteśmy tylko jednym i tym samym kosmicznym pyłem.

źródło: internet