„Latem 1996 roku filmowaliśmy trening z ubiegania się o pracę - kursy, na których uczestnicy uczą się, w jaki sposób należy starać się o zatrudnienie. Filmowaliśmy osoby pozostające długi czas bez pracy, którym dobroczynna władza narzuciła taki kurs. Filmowaliśmy menadżerów, których roczne wynagrodzenie wynosi dwieście tysięcy marek i którzy mogli sobie pozwolić na prywatnego trenera, tak jak kiedyś wolni obywatele Aten pobierali naukę retoryki u domowego niewolnika. Absolwenci szkół, uczelni, przekwalifikowani, permanentnie bezrobotni, byli narkomani i kierownicy średniego szczebla - wszyscy powinni się nauczyć, jak oferować i sprzedawać siebie samego, co określane jest mianem self management, czyli zarządzaniem sobą. Ta samodzielność jest być może tylko metafizycznym hakiem, na którym zawieszona jest tożsamość społeczna. Podczas rozmowy w sprawie pracy powinien pojawić się cały człowiek, a nie tylko jego wymierne kwalifikacje, przesłane uprzednio na papierze. To cały człowiek czuje się zaakceptowany albo odrzucony. Kafka przedstawił przyjęcie do pracy, jako wstąpienie do Królestwa Bożego i napisał, że droga zarówno do jednego, jak i do drugiego jest niepewna. Z największą czołobitnością mówi się dziś o otrzymaniu pracy, jakby to była ziemia obiecana. Jak zaręczyny przygotowują na dzień wesela, a okres Adwentu na Boże Narodzenie, tak trening przed rekrutacją pomyślany jest jako wczuwanie się w nastrój tej wielkiej chwili. Ważna chwila szybko mija, więc chodzi o to, aby antycypując ją, wydłużać czas jej trwania, doprowadzać do pełnego rozkwitu uczucia nadziei i obawy. Spotkaliśmy kursantkę, która odbyła już pół tuzina takich szkoleń. Pewnie nigdy nie znajdzie pracy, o ile ktoś nie zaproponuje jej, aby sama poprowadziła takie kursy” - Harun Farocki.

źródło: internet