Aktor, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny teatru, pedagog. Studiował w Warszawie na wydziale humanistycznym UW, był też słuchaczem Instytutu Reduty. W sezonie 1925/26 należał do zespołu artystycznego Reduty w Wilnie. W latach 1926-29 występował na deskach teatrów warszawskich.

Od 1929 pracował w rozgłośni PR w Wilnie, m. in. w charakterze aktora, reżysera, sekretarza programowego, p. o. dyrektora oraz kierownika programowego. W latach 1937-39 był głównym reżyserem rozgłośni PR w Warszawie. W czasie wojny utrzymywał się z pracy fizycznej, równocześnie działał w podziemiu kulturalnym. Jesienią 1944 wraz z żoną (aktorką Ireną Byrską) zorganizował w Stoczku dom dla osiemdziesięciorga dzieci wypędzonych z Warszawy, prowadził z nimi zajęcia teatralne.
W latach 1945-46 kierował w Kazimierzu Dolnym Instytutem Artystycznym szkolącym działaczy kulturalnych dla wsi, w latach 1946-48 był wykładowcą warszawskiej PWST z siedzibą w Łodzi i reżyserem PR w Warszawie. W sezonie 1948/49 objął kierownictwo artystyczne i reżyserię Sceny Opolskiej Teatrów Śląsko-Dąbrowskich. Już we wrześniu 1948 utworzył Studio Dramatyczne przy tym teatrze. W latach 1949-51 sprawował kierownictwo Teatru Polskiego Radia, reżyserował wiele słuchowisk. W sezonie 1951/52 był kierownikiem artystycznym Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu. W latach 1952-58 kierował Teatrem im. Żeromskiego w Kielcach, tam także stworzył Studio Teatralne. Z Kielc przeniósł się do Poznania, gdzie wraz z żoną w sezonie 1958/59 pełnił dyrekcję i kierownictwo artystyczne Teatru Polskiego i Nowego. W latach 1959-65 współpracował z radiem i telewizją, m. in. przygotowywał audycje szkolne. Równocześnie, w latach 1962-66 reżyserował w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie, w sezonie 1965/66 był też w zespole aktorskim sceny gorzowskiej. W latach 1966-71 był reżyserem Teatru Nowego w Łodzi. Po przejściu na emeryturę w 1971, nadal współpracował z teatrami jako reżyser. Opracował tom wspomnień "O zespole Reduty 1919-1939" (1970).