La Cage opowiada o wspomnieniach; o tym co było, jak było, jak mogło być, ale też o pozostawianiu wspomnień, zapomnieniu i, być może, wybaczeniu. Caroline Ducey kreuje wspaniałą, prawie niemą postać Anne Verrier, która spędziła 7 lat w więzieniu za rabunek i zabójstwo. Ducey jest obecna w niemal w każdym ujęciu filmu, za wyjątkiem tych, w których kamera pokazuje krajobraz. Anne jest na wolności od roku i musi odnaleźć swoje miejsce w społeczeństwie. Odwiedza swoich rodziców, po czym wyrusza w podróż do Col d’Allos. Jej głównym celem jest odszukanie Jacquesa Delieu, ojca mężczyzny, którego zamordowała.

Raoust ukazuje misję Anne oraz finałową konfrontację jako niewykonalne zadanie. Długie ujęcia, oszczędne dialogi i powściągliwa gra aktorów sprawia, że film Alaina Raousta powoli dąży ku punktowi kulminacyjnemu, którym jest gorzka konfrontacja bohaterów. Podróż ta owocuje jednak ładunkiem emocjonalnym późniejszych scen, których siła wynika z wcześniejszych niedopowiedzeń. Reżyserowi udało się w sposób wyjątkowy nadać znaczenie krajobrazowi: od anonimowości miasta i spokoju rodzinnego domu, po jałowość górskich stoków na narciarskich terenach południowych Alp francuskich.

źródło: internet