Krótkometrażowy, surrealistyczny i humorystyczny obraz słynnej multimedialnej artystki i reżyserki, uznanej przez MOMA za jedną z najciekawszych przedstawicielek feminizmu we współczesnej sztuce. Pozbawiony początkowych i końcowych napisów, jak również i wyświetlonego na ekranie tytułu, film jest interesującym pod względem wizualnym zlepkiem irracjonalnych, niepowiązanych ze sobą, obrazów. To typowy przykład sztuki interpretatywnej, w której widz może przerwać oglądanie w każdej chwili, bez szkody dla zrozumienia i odbioru filmu.

Historia koncentruje się wokół fikcyjnej fabryki w Nowym Jorku. Produkuje ona trudne do jednoznacznej identyfikacji produkty, które powstają między innymi ze sprasowanej sałaty oraz gumy. Dzięki specjalnym korytarzom w ziemi fabryka połączona jest z prawdziwą plantacją sałaty w Arizonie, a także z plantacją gumy w Indiach. W krótkich odsłonach rząd kobiet z fabryki masuje ręce innym kobietom, zatrudnionym na obu plantacjach. Wcześniej jednak widzimy jak wygląda praca w obu tych miejscach.

Bohaterami filmu są głównie kobiety, które starają się wykonać swoją pracę jak najlepiej. Komunikują się ze sobą nie za pomocą słów, lecz działań. A wszystko dzieje się na oczach dwóch szczególnych postaci - blondynki, która co jakiś czas jest ściskana przez najeżdżające na nią dwie ściany, a także otyłej kobiety, obracającej się od czasu do czasu wokół.

źródło: internet