Charakterystyczna polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, znana przede wszystkim z barwnych epizodów i występów komediowych. Widzowie do dziś kojarzą ją z roli pielęgniarki w „Ucieczce z kina Wolność” Wojciecha Marczewskiego, królowej w baśni „Pierścień i róża”, czy z udziału w serialach „Alternatywy 4” i „Zmiennicy” Stanisława Barei.

Urodziła się 19 marca 1947 roku we Wrocławiu. Studiowała w krakowskiej PWST, którą ukończyła w 1972 roku. Zadebiutowała w roli Klary w „Zemście” Aleksandra Fredry, na scenie Teatru Polskiego w Poznaniu, którego aktorką była przez pierwsze dwa lata po studiach. Zanim związała się na stałe z Teatrem Ateneum w Warszawie (od 1988 roku), grała w warszawskich teatrach: Rozmaitości (1974-49), Komedia (1979-82) i Współczesnym (1982-88).

Zadebiutowała w epizodycznej roli piosenkarki w kryminale Antoniego Krauze „Strach” (1975).

Poza występem w „Ciuciubabce” Radosława Piwowarskiego (1977), w kolejnych latach kreowała wyłącznie mniejsze lub większe role serialowe: jako Karolka w „Doktorze Murku” Witolda Lesiewicza, wg Dołęgi-Mostowicza (1979), jako gosposia w „Tajemnicy Enigmy” Romana Wionczka (1979), sekretarka w „Punkcie widzenia” Janusza Zaorskiego (1980), ciotka Zosia w „Życiu Kamila Kuranta” Grzegorza Warchoła (1982), czy wreszcie, jako Kotkowa w „Alternatywy 4” Stanisława Barei (1983).

Z Zaorskim spotkała się w 1984 roku na planie komedii „Zabawa w chowanego”, a z Bareją - w 1986 roku na planie serialu „Zmiennicy”. W międzyczasie zagrała u Piotra Szulkina w filmie fantastycznym „Ga, Ga. Chwała bohaterom” (1985) oraz pojawiła się w pamiętnej roli królowej w baśni „Pierścień i róża” Jerzego Gruzy (1986).

Dekadę lat 80-tych dopełniły występy: w telewizyjnej ekranizacji „Komediantki” Jerzego Sztwiertni (1987), komedii Andrzeja Kotkowskiego „Obywatel Piszczyk” z Jerzym Stuhrem (1988), w „Balu na dworcu w Koluszkach” Filipa Bajona (1989), komedii „Galimatias, czyli Kogel-Mogel II” Romana Załuskiego (1989) i kostiumowym serialu Grzegorza Warchoła „Paziowie” (1989).

Wystąpiła w głośnych, triumfujących na FPFF w Gdyni filmach: „Ucieczka z kina Wolność” (1990) Wojciecha Marczewskiego i „Kolejność uczuć” Radosława Piwowarskiego (1993). Młodsi widzowie mieli okazję kilkakrotnie oglądać ją w roli dyrektorki liceum w filmach z cyklu „Mów mi Rockefeller” Waldemara Szarka (1990), starsi – w komedii erotycznej „Tak Tak” Jacka Gąsiorowskiego (1993). Dała się zapamiętać z roli dziennikarki w satyrycznej produkcji „Smacznego telewizorku” Pawła Trzaski (1992), zagrała właścicielkę niebiańskiego baru w „Odwiedź mnie we śnie” Teresy Kotlarczyk (1996), po raz kolejny wcieliła się w postać pielęgniarki w „Matce swojej matki” Roberta Glińskiego (1996) i pierwszy raz spotkała się z Markiem Koterskim na planie „Nic śmiesznego” (1995). Kilka lat później zagrała u niego niewielki, ale istotny epizod w, również uhonorowanym Złotymi Lwami w Gdyni, „Dniu świra” (2002). 

Poza paroma wyjątkami (jak choćby komedia Konrada Niewolskiego „Job, czyli ostatnia szara komórka” 2006, ekranizacja „Szatana z 7 klasy” Kazimierza Tarnasa 2006, czy głośny film Andrzeja Barańskiego „Parę osób, mały czas” 2005), ostatnie lata to przede wszystkim telewizyjne role: w sensacyjnym serialu Andrzeja Kotkowskiego „Wszystkie pieniądze świata” (1999), telenoweli „Adam i Ewa” (2000-01), serialu „Więzy krwi” (2001), sitcomie „Miodowe lata” (2000-2002), komediowej produkcji „Dylematu 5” Grzegorza Warchoła (2006), serialach: „Będziesz moja” (2006) i „Kopciuszek” (2006-2007), oraz gościnnych występy w takich serialach, jak „Camera Cafe” (2004), „Pensjonat pod różą” (2005), „Magda M.” (2006), czy „Hotel pod żyrafą i nosorożcem” (2008).

W 2008 roku otrzymała nominację do Orła za drugoplanową rolę Zosi w filmie Andrzeja Barańskiego „Parę osób, mały czas” z Krystyną Jandą (2005). 

Krystyna Tkacz ceniona i znana jest również jako śpiewająca aktorka. Niejeden raz prezentowała swoje umiejętności w tej dziedzinie podczas Przeglądów Piosenki Aktorskiej w rodzinnym Wrocławiu.