Akcja tego dramatu wojennego toczy się początkowo równolegle w dwóch rzeczywistościach. Pierwsza z nich to afgańska prowincja, gdzie stacjonuje duńskie wojsko. Sierżant Claus Michael Pedersen jest dowódcą oddziału, którego główną rolą jest patrolowanie okolic i pomoc ludności cywilnej. Druga rzeczywistość to Dania, gdzie mieszka jego rodzina, żona z trójką małych dzieci. Maria musi radzić sobie sama z ich wychowaniem. Ona i dzieci bardzo tęsknią za Clausem. Małżonkowie starają się codziennie kontaktować ze sobą. Te dwa światy, w których żyją, są zupełnie od siebie różne. W Afganistanie czyha niebezpieczeństwo i śmierć. Kiedy ginie jeden z młodych żołnierzy, dowódca postanawia chodzić na patrole wraz z oddziałem. Podczas jednego z nich wpadają w zasadzkę i dostają się pod ogień Talibów. Chcąc ratować ciężko rannego żołnierza i pozostałych Pedersen podejmuje decyzję, w wyniku której stanie przed sądem wojskowym oskarżony o zbrodnię wojenną, gdyż zginęli cywile. Od tego momentu akcja filmu przenosi się do Danii i toczy głównie przed sądem.

„Wojnę” ogląda się oczyma jej uczestników. Kamera pokazuje ją z bliska, ale nie zobaczymy tu spektakularnych, wielkich scen batalistycznych. Widać strach, niepokój, nerwowe sceny wymiany ognia, w mniejszym stopniu śmierć. Żołnierze posługują się szyfrowanym językiem. Są wśród nich Duńczycy pochodzenia arabskiego, potomkowie imigrantów. Z wyjątkiem głównych postaci w żołnierzy wcielili się prawdziwi duńscy wojskowi służący w Afganistanie. Wojenna rzeczywistość w filmie wygląda bardzo realnie. Scenariusz sprawia wrażenie opartego na faktach. Taka sytuacja mogła się wydarzyć naprawdę. Przypomina trochę np. dramatyczny incydent w Nangar Khel w Afganistanie, w którym uczestniczyli i w konsekwencji zasiedli na ławie oskarżonych polscy żołnierze. Ten scenariusz napisało samo życie.

Metaforyczną „wojnę” toczy w swoim sumieniu również główny bohater. Musi stawić czoła konsekwencjom podjęcia decyzji i dokonać wyboru, który będzie miał wpływ na całe życie jego i jego najbliższych.  Główny bohater ma poważny dylemat, co więcej udziela się on widzowi. Z jednej strony jasne jest trudne położenie sierżanta, okoliczności podjęcia decyzji i jego dobre intencje, z drugiej znane są fatalne skutki jego rozkazu, na które trudno być obojętnym. 

„Wojna” to przejmujący obraz, który zostaje w pamięci. Film pokazuje skomplikowaną naturę działań wojennych, których toku czasami nie sposób przewidzieć. W obliczu zagrożenia życia trudno zachować zimną krew. Trzeba dokonać wyboru mniejszego zła. Niezależnie od wyroku sądu na głównym bohaterze ciążyć będzie moralna odpowiedzialność za powziętą w ferworze walki decyzję. Psychologiczne i moralne rozterki bardzo realistycznie pokazał Pilou Asbæk, aktor bardzo ceniony przez Lindholma, który nie pierwszy raz wciela się w postać duńskiego żołnierza. Udało mu się stworzyć bohatera, który w subtelny sposób zdobywa sympatię widza, pomimo wszystko. 

Film nominowany był do tegorocznego Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. Zdobył też nagrodę publiczności na festiwalu filmowym w Portland  w 2015 roku.