Dwa obrazy, jeden seans. Najpierw świat dzieci przedstawiony w krótkim metrażu, potem świat dorosłych w pełnym filmie. Skąd i po co takie zestawienie? Jaką relację tworzą względem siebie te dwa światy? Czy w ogóle można tu mówić o relacji? A może to raczej przypadek, rodzaj improwizacji? Z pewnością oba filmy w reżyserii György'a Pálfiego mogą zaskoczyć miłośników wcześniejszej Czkawki. Są zdecydowanie bardziej swobodne pod względem formalnym, a jednak wciąż konsekwentne i niezwykle skupione na postaciach. Kamera obserwuje zachowania bohaterów, wsłuchuje się w ich życzenia i zachcianki, śledzi ludzkie, spontaniczne "widzimisię". Bohaterowie żonglują emocjami, wchodzą w relacje, po czym wycofują się z nich, szukają następnych, by za chwilę jednak zatęsknić do tych poprzednich.

Mali bohaterowie krótkometrażówki podczas zabawy w przedszkolu powtarzają: Będę twoim przyjacielem. Wszyscy oprócz Marcela są moimi przyjaciółmi. Zostanę twoją przyjaciółką zamiast Niki. Co powiedzą dorośli bohaterowie drugiego filmu? W jaki sposób wyrażą to, co dzieci wyrażają tak bezpośrednio? Jakie będą konsekwencje ich słów i zachowań?

źródło: internet (Magdalena Sztorc)