W 1968 roku Farocki razem z siedemnastoma innymi studentami z berlińskiej Akademii Filmowej został relegowany za działalność wywrotową. Rok później powstał film „Ogień nie do ugaszenia” - najważniejsza produkcja agitacyjno-propagandowa ruchu protestacyjnego przeciwko wojnie w Wietnamie. To traktat o produkcji napalmu, podziale pracy i braku suwerenności w myśleniu, charakteryzujący się brechtowską surowością stylu, dydaktyzującą narracją i przejmującą wymową.

Dziś jest to film dokumentalny, przedstawiający pedagogiczny rygoryzm pokolenia ’68, ale także jego umiejętność takiego naświetlania skomplikowanych zależności, że dla wywodzących się z tej generacji ludzi, rozumienie i działanie stopiły się w sposób oczywisty w jedno. Film antycypuje wiele tematów, które odgrywają ważną rolę w późniejszej twórczości Farockiego: technologia, wojna, uwikłanie naukowców i inżynierów w kompleks militarno-przemysłowy. Stylizowana, oszczędna kompozycja kadru, pozbawione głębi pomieszczenia filmowane obiektywem 10mm, „nienaturalne” długie ujęcia i podobne jak u Brechta prowadzenie aktorów były zapowiedzią późniejszych filmów, które Farocki nakręcił w latach 70-tych i wczesnych latach 80-tych.

Jednak ze względu na jego polityczne zaangażowanie jako studenta filmówki najważniejszym aspektem jest tu gest autodestrukcji. Stanowi on sygnał, że Farocki odchodzi od bezpośredniej wojowniczości w sferze polityki i zwraca się ku filmom, które umożliwiają artystyczno-estetyczną sublimację i cechują się skrajnym formalnym radykalizmem. Tak zdecydowaną postawę outsidera przyjęło bardzo niewielu reżyserów, nawet w tamtych czasach, które w kinie zachodnioniemieckim bardzo sprzyjały eksperymentom.

źródło: internet