Po 11 latach studio Pixar zaprezentowało widzom kolejną odsłonę „Toy Story”, swej flagowej produkcji. Czekaliście z niedowierzaniem i niecierpliwością na kolejny sequel? Warto było! Zgodnie z oczekiwaniami najnowsza animacja Johna Lassestera i jego ekipy, to nadal niesamowita i niepowtarzalna rozrywka na wspaniałym, przez wielu nieosiągalnym, wysokim poziomie. Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że jest to najlepszy film z całej serii.

Andy, właściciel zabawek znanych z poprzednich części filmu, wybiera się do college'u. Jego towarzysze z dzieciństwa przypadkiem trafiają do przedszkola. Małe dzieci nie traktują nowych przybyszy z szacunkiem – wręcz przeciwnie. Chudy pomimo konfliktu z przyjaciółmi, raz jeszcze postanawia uratować ich z opresji, planując wielką ucieczkę. Na drodze bohaterów staną typki spod ciemnej gwiazdy: Ken, Bobo i różowy pluszowy Miś Tuliś o zapachu truskawkowym

Wiele krytyków twierdzi, że studio Pixar kręcąc „Toy Story” w 1995 roku, na zawsze zmieniło kino animowane, odchodząc od klasycznych, rysunkowych bajek Disneya (Pixar obecnie jest jego własnością) . Sukces tego filmu wyznaczył nowe horyzonty dla twórców. To dzięki niemu powstały takie hity jak „Ratatuj” czy choćby konkurencyjny „Shrek”. „Toy Story” zmieniło zarówno formę, jak i treść, powodując, że animacje stały się bardziej familijne, poprzez charakterystyczne poczucie humoru, rozbawiając do łez zarówno młodszych jak i starszych widzów. Twórcy nie zapomnieli również o typowym, pedagogicznym przesłaniu bajek spod znaku Disneya - ciągle uczą dzieci najważniejszych wartości życiowych, takich jak miłość, przyjaźń, pomoc czy zaufanie. Powyższy opis idealnie pasuje również do „Toy Story 3”.

Niewątpliwą zaletą animacji jest genialny scenariusz, który zawiera wątki komediowe, sensacyjne, przygodowe, elementy thillera oraz dramatu. Szeroki wachlarz gatunków zaprezentowanych w filmie pozwala na budowanie zainteresowania widzów (nawet tych najmłodszych), którzy wręcz nie mogą oderwać oczu od obrazu. Zwraca uwagę niezwykle interesująca fabuła „Toy Story”, o której w żaden sposób nie możemy powiedzieć, że jest banalna i ckliwa, odznacza się raczej niezwykłą inteligencją i polotem. Zawiera w sobie niesamowite ucieczki, nieoczekiwane zwroty akcji, błyskotliwe poczucie humoru, a także treści pedagogiczne, dzięki czemu trudno określić „Toy Story” jako film sztuczny czy oderwany od rzeczywistości. Wrażenie robią sceny akcji, nakręcone z polotem i rozmachem. Twórcy umiejętnie podnoszą również ciśnienie i napięcie, powodując u widza wrażenia podobne, jak w czasie oglądania dobrego thillera. Ucieczka z przedszkola przypomina mi nieco pierwszą serię „Prison Break”. Bohaterowie, podobnie jak ci serialowi, obmyślają rewelacyjny, spektakularny i błyskotliwy plan ucieczki ze strzeżonego niczym Fox River, przedszkola. Chudy swym geniuszem, zwinnością i przygodami tworzy jakby połączenie Michaela Scofielda z Indianą Jonesem. Produkcja to również nauka wartości oraz charakterystyczne pedagogiczne przesłanie, puenta i morał, przez co możemy nawet dojść do wniosku, że „Toy Story” jest poważniejsze od „Odlotu” (który opowiadał przecież o śmierci i przemijaniu). Produkcja uczy i zwraca uwagę między innymi na to, że nie wszystko, co z początku wygląda idealnie, musi być takie w rzeczywistości. Przypomina o takich wartościach jak przyjaźń i o tym, że nigdy nie wolno się poddawać i tracić nadziei. Mocną stroną produkcji pozostaje wspaniałe, błyskotliwe i przezabawne poczucie humoru. Dialogi ciągle wzbudzają śmiech widza, w szczególności genialne rozmowy małżeństwa Bulwów i zabawne wypowiedzi Rexa. Świetnym, odświeżającym serię zabiegiem była konwersja animacji do 3D, zwiększająca wrażenie podczas jej oglądania.

Moim zdaniem, największym autem „Toy Story” są niezwykle pomysłowo i sprawnie zarysowani bohaterowie, prezentujący ludzkie cechy, zalety i wady. Chudy to idealny przyjaciel i przywódca, odpowiedzialny za swoich bliskich; Buzz jest wspaniałym druhem, potrafiącym wyjść z każdej sytuacji; Jesse szaloną i nieokrzesaną kowbojką; Rex ciągle pozostaje nieco głupi i nierozgarnięty, a pan Bulwa z żoną to wręcz idealny przykład relacji małżeńskich. Siłą obrazu są niepodlegający schematom bohaterowie negatywni, a wśród nich gangster i tyran, pozbawiony uczuć, demon zła – Mis Tuliś o zapachu truskawkowym; Bobo lalka – niemowlak, służący jako budzący strach ochroniarz czy Ken, typek z mroczną przeszłością, dwulicowy, narcyzowaty egoista, ale również i bohater dynamiczny, który pod wpływem miłości do Barbie postanawia zmienić swoje dotychczasowe życie. W tym miejscu chciałbym złożyć wyrazy uznania dla scenarzystów za wykreowanie tak wspaniałych bohaterów.

Reasumując, „Toy Story” na zawsze zmieniło oblicze kina w 1995 roku (umacniając swoją pozycję w 1999) i mimo obaw o to, czy kolejny sequel nie będzie odstawał od poziomu dzisiejszych animacji, muszę przyznać, że nie zawiodłem się na produkcji Lee Unkricha i Johna Lassestera. Już dawno nie spędziłem w kinie tak miłych chwil, przypominających mi wspaniałe czasy dzieciństwa. Gorąco polecam każdej osobie liczącej na rozrywkę na najwyższym poziomie i tej, która choć na moment chciałaby powrócić do najmłodszych lat.