Reżyser, scenarzysta i operator filmowy, pisarz.. Jego twórczość
charakteryzuje autorski styl, polegający na
umiejętnym łączeniu pierwiastków realnych z nadprzyrodzonymi, budowaniu
magicznego, czerpiącego inspiracje z kultury ludowej świata filmowego,
któremu spójność zapewnia obecność stałych cech, motywów, charakterów,
typów postaci, baśniowych elementów tworzących specyficzny klimat. Do
swoich filmowych światów zaprasza stałych aktorów: Franciszka Pieczkę,
żonę Grażynę Błęcką – Kolską, Krzysztofa Majchrzaka, Mariusza
Saniternika, Krzysztofa Pieczyńskiego.
Urodził się 29 stycznia 1956 roku we Wrocławiu. Jego ojciec i siostra są montażystami.
Kilkakrotnie, bezskutecznie próbował dostać się na studia reżyserskie w
łódzkiej „Filmówce”, w efekcie kończąc tamtejszy Wydział Operatorski w
1985 roku. Zanim rozpoczął studia, pracował we wrocławskiej wytwórni
filmowej, a w latach 1977-81 był asystentem operatora kamery we
wrocławskim oddziale Telewizji Polskiej.
Po ukończeniu studiów
zrealizował wiele filmów krótkometrażowych i dokumentalnych, z których
najistotniejsze były te związane z osobistą pasją - speleologią i
alpinistyką (na przykład „Najpiękniejsza jaskinia świata” 1983).
Pełnometrażowym debiutem fabularnym Kolskiego był „Pogrzeb kartofla” z 1990 roku.
Dwa lata później zrealizował „Pograbka”(1992) z Mariuszem Saternikiem w
roli tytułowej. Mimo, że zyskał uznanie zarówno u widzów, jak i
krytyków, prawdziwą „bombą” był dopiero „Jańcio Wodnik” (1993,
specjalna nagroda jury oraz nagroda dziennikarzy na FPFF w Gdyni) z
fantastyczną, niezapomnianą kreacją Franciszka Pieczki.
Jeszcze w tym samym roku zrealizował „Magneto” z Jerzym Zelnikiem w roli
głównej, dwa lata później premierę miały aż dwa obrazy Kolskiego:
„Cudowne miejsce” (nagroda za reżyserię i dialogi na FPFF w Gdyni) i
„Grający z talerza” (1995, specjalna nagroda jury na festiwalu w Tokyo,
nagroda za scenariusz na FPFF w Gdyni), a w 1996 – „Szabla od
komendanta”, jednak nie były one przyjęte z aplauzem porównywalnym do
tego z 1993 roku, przypuszczalnie ze względu na zbyt mało nowatorską
treść i formę. Ponownie bowiem umiejscowione były na pełnej uroku i
niesamowitości prowincji, jeszcze raz skupiały się na losach bohaterów
„innych” od innych, niezwykłych i nieprzystosowanych do życia. Ta
zbytnia powtarzalność pewnych elementów, przy braku jakichkolwiek
nowości mogła okazać się urzekająco nużąca.
Kolskiemu udało
się jednak przełamać krytyczne opinie i jeszcze raz porwać publiczność,
za sprawą obrazu „Historia kina w Popielawach” (1998) z Bartoszem Opanią
w roli głównej, który przyniósł reżyserowi Złote Lwy na FPFF w Gdyni.
W 2000 roku zaskoczył wszystkich, realizując „Daleko od okna” – film
nakręcony na podstawie reportażu Hanny Krall, osadzony w realiach II
wojny światowej z Dominiką Ostałowską w roli głównej.
Rok 2003 to adaptacja „Pornografii” Gombrowicza z Janem Fryczem i Krzysztofem Majchrzakiem. Obraz nominowany był do Złotego Lwa w Wenecji. Otrzymał też nagrodę publiczności na FPFF w Gdyni.
W 2006 roku zrealizował pełną uroku i ciepła, poetycką komedię
„Jasminum” (Orzeł – nagroda publiczności) z Januszem Gajosem, Adamem
Ferency, Krzysztofem Pieczyńskim i rewelacyjną Wiktorią Gąsiewską w roli
małej Gieni.
W 2008 roku wyreżyserował film "Afonia i pszczoły". W 2010 roku stworzył obraz "Wenecja".
