Znany jest przede wszystkim z ról komediowych. Atutem Krzysztofa Kowalewskiego jest kontrast między przyciężkim wyglądem, a lekkością i finezją, która charakteryzuje jego grę.

Jako nastolatek nie myślał o aktorskiej karierze, jednak poddał się "przeznaczeniu". Jest synem aktorki Elżbiety Kowalewskiej. W 1960 ukończył warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Debiutował rolą porucznika Sulikowskiego w "Kwietniu" (1961) Witolda Lesiewicza, opowieści o konfliktach w jednym z oddziałów Wojska Polskiego tuż przed końcem wojny. W następnych latach grał m.in. w "Zbrodniarzu i pannie" (1963 Janusza Nasfetera, "Miejscu dla jednego" (1966) Witolda Lesiewicza i debiucie Janusza Zaorskiego pt. "Uciec jak najbliżej" (1972).

Reżyser Stanisław Bareja często korzystał z talentu aktora. W 1974 r. Kowalewski zagrał milicjanta w "Nie ma róży bez ognia". W "Brunecie wieczorową porą" (1976) Cyganka przepowiada Michałowi Romanowi, że zabije bruneta, który zjawi się w jego mieszkaniu. "Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz" (1977) to historia afery romansowej w "wyższych sferach" . W "Misiu" (1981) wcielił się w reżysera Hochwandera, który kręci film o latającym słomianym misiu. W filmach tych Kowalewski tworzył sylwetki ludzi zmagających się z absurdem czasów PRL-u. Podobny prześmiewczy charakter mają komedie: "Wyjście awaryjne" (1982) Romana Załuskiego, "Misja specjalna" (1987) Janusza Rzeszewskiego, czy "Rozmowy kontrolowane" (1992) Sylwestra Chęcińskiego.

Kowalewski ma szczęście do adaptacji prozy Henryka Sienkiewicza. Po raz pierwszy przed kamerą wystąpił w "Krzyżakach" (1960) Aleksandra Forda, choć nie został uwzględniony w czołówce. Był wtedy na II roku PWST. Rozśmieszał widzów jako najmniej inteligentny oficer księcia Janusza Radziwiłła, Roch Kowalski w "Potopie" (1974) Jerzego Hoffmana. Wcielił się w postać Jana Onufrego Zagłoby w "Ogniem i mieczem" (1999). W "pustyni i w puszczy" (2001) Gavina Hooda, Kowalewski gra Greka Kaliopuli.

Od początku aktorskiej kariery związany jest z warszawskimi teatrami. Zaczynał od występów w Teatrze Klasycznym (1960-61), następnie można go było oglądać w: Dramatycznym (1961-62), Polskim (1962-70), Studenckim Teatrze Satyryków (1970-73), Teatrze Rozmaitości (1974-77). Od 1977 r. związany jest z Teatrem Współczesnym. Występuje w kabaretach (Owca, Pod Egidą) i radiu (Pan Sułek w dialogach J. Janczarskiego "Kocham pana, panie Sułku"). Często pojawia się w serialach ( "Zmiennicy", "Janka", "Graczykowie", "Daleko od noszy").

 

Jest wykładowcą PWST w Warszawie.