„Pomarańcze z Jaffy” od przeszło stu lat podbijają cały świat. Ale film Eyala Sivana nie jest historią pochodzących z Palestyny owoców cytrusowych. Opowieść o pomarańczach jest przyczynkiem do opowiedzenia o kraju i zamieszkujących go ludziach: Żydach i Arabach.

W wypowiedziach palestyńskich i izraelskich historyków, artystów i ludzi związanych od lat z hodowlą cytrusów przewijają się wspomnienia i mity. Towarzyszą im fragmenty archiwalnych filmów, obrazy i fotografie - dokumenty przeszłości, ale też odbicie zachodnich wyobrażeń związanych z „Ziemią Świętą” i „Orientem”. Bo Palestyna już w połowie XIX wieku była jednym z najczęściej fotografowanych miejsc na świecie.

Sady pomarańczowe były głównym źródłem utrzymania dla Palestyńczyków i przyjeżdżających do Jaffy pracowników z Egiptu, Syrii, Libanu, a nawet Maroka. Pod koniec XIX wieku dołączyli do nich żydowscy imigranci z Europy. Z czasem wspólną pracę zastąpiły jednak coraz bardziej narastające konflikty. W latach 30. XX wieku strajk arabskich dokerów w porcie w Jaffie doprowadził do budowy nowego żydowskiego portu w Tel Awiwie. W 1949 roku Jaffa została połączona w jedną aglomerację z Tel Awiwem, a arabscy mieszkańcy zostali z niej wysiedleni. Dla syjonistów pomarańcza stała się swoistym godłem tworzonego przez nich państwa Izrael. Dla Palestyńczyków to obecnie symbol zniszczenia i utraty ojczyzny.

Reżyser filmu, Eyal Sivan, mieszka dziś w Londynie. Z powodzeniem łączy rolę filmowca (reżyseria i produkcja) z karierą naukową (jest cenionym eseistą i profesorem University of East London). Wśród zrealizowanych przez niego filmów dokumentalnych są znane również w Polsce tytuły takie jak „Syndrom Jerozolimski”, „Specjalista” (o procesie Adolfa Eichmanna) czy „Route 181: Fragments of a Journey in Palestine-Israel”.

źródło: internet