Ostatnim czasem w kinach pojawił remake niezapomnianego klasyku kina gore- „Martwe zło”. Warto jednak przed seansem nowej wersji zapoznać się z kultowym dziełem Sama Raimiego- „Martwe zło 2”, które pomimo lat nie traci na swojej artystycznej wartości. Co sprawia, że kiczowate kino klasy B jest dziś dla wielu widzów obrazem legendarnym?
Ash ze swoją dziewczyną pragną spędzić noc w opuszczonym domku w górach. Na miejscu znajdują Księgę Umarłych (Necronomicon) i taśmę z nagraniami. Bohaterowie nie będąc świadomi zagrożenia, odtwarzają nagranie i uwalniają złe moce, które opanowują dziewczynę Asha i próbują to samo uczynić z nim. Czy Ash przetrwa spotkanie z martwym złem?
Aby w pełni zrozumieć geniusz Raimiego w „Martwym źle 2” należy przytoczyć definicję gatunku gore za wikipedią „Gore (ang. rozlana krew, zakrzepła krew) – rodzaj dreszczowca, horroru filmowego, charakteryzujący się dużą ilością brutalności, scen z krwią i wnętrznościami oraz (często, choć nie zawsze) ponurym klimatem. Częstym elementem filmów gore mogą być dewiacje seksualne, tortury i eksperymenty”. „Martwe zło 2” to swoista filmowa definicja horrorów gore, prawdziwa perełka kiczowatego kina klasy B i niezwykle autoironiczna rozrywka z gatunku czarnego humoru. Niezwykłą zaletą produkcji Sama Raimiego jest innowacyjne, jak na ówczesne czasy, podejście do tematyki horrorów, budujące w obrazie poczucie grozy, jednak równoważące je z posoką i pełną gamą obrzydlistw wylewających się z ekranu. Trudno odmówić reżyserowi niezwykłego talentu w przedstawianiu filmowej makabreski i kreowania kontrowersji. Warto bowiem zauważyć, że „Piła” przy „Martwym źle” to wyłącznie zabawka dla dzieci, której nie sposób porównać do komicznej brutalności rodem z produkcji Raimiego. Jego obraz wyróżnia się na tle swojego gatunku charakterystycznym czarnym poczuciem humorem, przyprawionym cierpkim sarkazmem i autoironią. Zwraca uwagę również humor sytuacyjny i przezabawna bezradność Asha, którego spotykają kolejne cierpienia i nieszczęścia. Reżyser bawi się nim jak nieco dziwaczne dziecko pająkiem, odrywając mu kolejne odnóża, maltretując i wyśmiewając jego niefart. To właśnie na przekomicznych losach bohatera opiera się główna oś fabuły produkcji, która jak każdy slasher i horror gore nie zachwyca logiką historii. Jest to jednak typowy element horrorów, które przyjmujemy z pewnym przymrużeniem oka, tym bardziej, że niemal w każdej scenie Raimi podkreśla swój dystans i autoironiczne podejście do swojego dzieła.
Trudno w kontekście obrazu Raimiego oceniać efekty specjalne, które są ograniczone przez okres powstania obrazu jak i stylistykę filmu. Twórca umiejętnie, w pełny polotu i błyskotliwości sposób, buduje unikatowy, kiczowaty klimat produkcji. Kolejnym bardzo interesującym zabiegiem było wprowadzenie mrocznej i deszczowej stylistyki scen, rozgrywających się ciemną nocą owianą mgłą i pewną tajemniczością domu w głębi lasu (warto zauważyć, jak bardzo inspirowany „Mrocznym złem” był obraz Drewa Goddarda).
Na uwagę zasługuje niemal legendarny występ Bruce’a Campbella w roli prześladowanego przez demony, Asha. Aktor doskonale odnajduje się w klimacie produkcji, kreując postać równie tragiczną, co przekomiczną w swojej trudnej i dramatycznej sytuacji. Campbell umiejętnie wykorzystuje pełną paletę umiejętności, zarówno w scenach wymagających egzaltacji, przerażenia jak i wywołania uśmiechu na twarzy widza (szczególnie w sekwencji szaleństwa głównego bohatera). Trudno wyobrazić sobie nowe „Martwe zło” bez Bruce’a Campbella, który po filmie został prawdziwą ikoną horrorów klasy B.
„Martwe zło 2” to ikona i symbol horrorów gore oraz kina klasy B, z którym nie może równać się żaden remake, sequel, ani „Dom w głębi lasu”. Obraz Sama Raimiego do dziś uświadamia zarówno widzom jak i twórcom, że można nakręcić film grozy, pełny sarkastycznego i czarnego poczucia humoru, autoironii i kontrolowanego, fascynującego kiczu! „Martwe zło 2” to pozycja obowiązkowa, sami zdziwicie się jak wiele najciekawszych scen z obrazu Raimiego widzieliście już w innych produkcjach.
