Piotr Stasik, doświadczony dokumentalista, początkowo miał w zamyśle stworzenie filmu dokumentalnego, w którym opowiedziałby o swojej fascynacji kinem, jego początkami i sprzętem operatorskim. W międzyczasie stworzył program „Laboratorium Przygody”, a w jego ramach zorganizował warsztaty dla dzieci, podczas których poznał niezwykłych młodych ludzi. W lesie, na łonie przyrody spędzali oni czas bez wszechobecnych smartfonów. To doświadczenie wpłynęło na scenariusz fabuły.
Główny bohater filmu – kilkunastoletni Jeremi, jak większość swoich rówieśników, chce zostać youtuberem lub tiktokerem. Nastał czas wakacji, więc nudzi się w swoim domu. Rodzice są bardzo zajęci pracą zawodową, mama wybiera się na konferencję międzynarodową, a taty, który jest astrofizykiem, w ogóle nie ma w domu. Wyjechał, a miał zabrać syna na niezwykłe wydarzenie. Zdesperowana matka wywozi go na wieś do dziadka. Tam chłopiec poczatkowo również biernie spędza czas. Pewnego dnia otrzymuje jednak tajemniczą przesyłkę, w której znajduje się robot. Ten zleca Jeremiemu ciekawe zadanie – ma stworzyć film dla kosmitów, który zostanie wysłany w przestrzeń kosmiczną. O ile sprzęt może dość łatwo zdobyć, gdyż dziadek mieszka w domu przypominającym małe muzeum kinematografii, o tyle gorzej ma się rzecz z ekipą filmową. Chcąc nie chcąc, Jeremi musi wejść w relacje z miejscowymi dziećmi. Udaje mu się pozyskać do projektu kilka osób. Przeprowadzają i nagrywaja z mieszkańcami wsi wywiady na różne tematy - od fundamentalnych spraw po błache, codzienne.
Scenariusz fillmu składa się z kilku części. Pierwszą stanowi opowieść o zaaranżowanej przez ojca chłopca misji tworzenia filmu dla kosmitów. Inspiracją był dla reżysera dokument „Gadajace głowy” Krzysztofa Kieślowskiego z 1980 r. Ta warstwa filmu jest fabularna, choć ma rysy dokumentalne. Do głównej opowieści włączone zostały archiwalia. Zobaczymy urywki starych filmów dokumentalnych, pokazujących m.in., jak kiedyś na świeżym powietrzu bawiły się dzieci. Kolejna część scenariusza to ujęte w konwencji małego ekranu na kinowym ekranie fragmenty filmu „Seven Chances” z Busterem Keatonem z 1925 roku. Jeremi często go ogląda, uważa że jest to film o nim.
„Film dla kosmitów” to wciągająca opowieść, która wywołuje spore i różne emocje. Można się w nim przejrzeć jak w lustrze i trudno przejść obojętnie. Pokazuje nam nas samych, zabieganych, z nosami w smartfonach, pogubionych. Jest wiarygodny. Wszystkie wypowiedzi dzieci są autentyczne. Film ma atrakcyjną warstwę wizualną. Cieszą oczy bardzo ładne zdjęcia, wśród nich te zrealizowane z lotu ptaka, przypominające obrazy oraz zdjęcia nocne. Dobrze się komponuje z nimi wspomniany wcześniej mały ekran ze starym filmem, który uzmysławia nam, że jest to ekranik smartfona Jeremiego. Na zdjęciach czasami pojawiają się szybko znikające geometryczne linie – kosmici już bedą wiedzieli, co w nich zawarte. Udało się stworzyć swego rodzaju tajemniczy klimat filmu przy pomocy zdjęć. Te uzupełnia muzyka, która dobrze ilustruje tytułowy "kosmiczny" charakter dzieła. Współtworzył ją sam reżyser, a powstała ze zmiksowanych różnych utworów. Film ma dobre tempo i nie jest długi. Jest interesujący, wzruszający i zabawny.
Dla dorosłych może być sentymentalną podróżą do czasów wiosny życia i dojrzewania, okazją do powspominania "analogowego" dzieciństwa. Film przypomina nam o tym, że istnieje świat poza smartfonem. Dla wielu może okazać się podpowiedzią, jak dobrze spędzić wakacje, lub jak w ogóle zmienić swoje życie na lepsze. Film (zarówno ten jak i film w filmie) jest pretekstem, by spotkać się z drugim człowiekiem i porozmawiać o tym, co jest ważne. Wyczywalna jest w nim próba namowy rodziców, by nie trzymali dzieci w domach ze strachu przed światem, by sięgnęli pamięcią do swoich doświadczeń i przekazali je swoim pociechom.
