„Dzisiejszą ekonomię uprawia się w sposób podobny do tego, w jaki prowadzi się współczesne wojny. W powodzi doniesień o liczbach zabitych zapominamy o jej prawdziwych ofiarach. Są nimi przecież konkretni ludzie, a nie anonimowe liczby. Podobnie jest z ekonomią, która również nie chce pamiętać o tym, że za statystykami stoją ludzie z krwi i kości” – tak w sparafrazowanej formie noblista, profesor Joseph E. Stiglitz widzi współczesną ekonomię.

W swoim dokumencie Florian Opitz postanowił zderzyć dwa światy: ludzi, których nie dostrzegłoby się zza statystycznych kolumn i wykresów, oraz urzędników takich placówek jak Bank Światowy czy Międzynarodowy Fundusz Walutowy, których decyzje wpływają na życie tych ludzi. W kilku epizodach reżyser pokazuje, jak z różnym powodzeniem zwykli obywatele usiłują zmienić swoje życie i przełamać krępujące ich ograniczenia. W ten sposób poznajemy brytyjskiego związkowca walczącego o prawa kolejarzy, „elektrycznego Robin Hooda” z RPA, czyli bezrobotnego, nielegalnie podłączającego prąd ludziom, których nie stać na opłacanie rachunków po tym, jak ceny energii wzrosły niebotycznie, mieszkankę Filipin rozpaczliwie zabiegającą o środki na dializy dla swego chorego syna oraz bohaterów boliwijskiej wojny domowej, która wybuchła po tym, jak rząd zezwolił na prywatyzację wody w Chumbawamba.

Reżyser wnika w motywacje działań swoich bohaterów i nie popadając w dydaktyzm, analizuje przyczyny ich frustracji. Przedstawione przez niego historie pokazują bezduszność i ograniczającą siłę współczesnego świata, o którego nierównościach mało kto pamięta.

źródło: internet