Aktorka teatralna i filmowa, charakterystycznej, łagodnej barwie głosu i delikatnej urodzie. Urodziła się 16 maja 1950 roku w Białymstoku. Już w dzieciństwie miała okazję popisać się talentem aktorskim, grając w szkolnym teatrzyku (m.in. rola tytułowa w „Księżniczce na ziarnku grochu” oraz rola Nemeczka w „Chłopcach z Placu Broni”).

W 1974 roku ukończyła PWST w Warszawie. Przez dwa pierwsze lata kariery, była aktorką Teatru Śląskiego w Katowicach, później otrzymała angaż w Teatrach Narodowym (1975-84) i Studio (1984-93). Niedługo po studiach miała okazję prezentować „Strofy dla ciebie” w audycji „Lata z radiem”. Słuchowisko cieszyło się dużym powodzeniem, na co wpływ miała niewątpliwie interpretacja aktorki i przyjemny tembr jej głosu, wprost stworzony do audycji radiowych. W 1980 roku otrzymała nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za tytułową rolę w cyklu słuchowisk o Ani z Zielonego Wzgórza. Zdobyła uznanie za pracę przy dubbingu do serialu „Pogoda dla bogaczy”. 

Zadebiutowała w 1977 w filmie Adama Hanuszkiewicza „Trzy po trzy” z Danielem Olbrychskim w roli głównej. Dwa lata później pojawiła się w filmie Ryszarda Bugajskiego i Janusza Dymka „Kobieta i kobieta”. Z Bugajskim spotka się w 1982 roku przy okazji głośnego „półkownika” „Przesłuchanie”. 

Za drugoplanową rolę Miry Szajnert w tym drugim, otrzymała Nagrodę dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej na FPFF w Gdyni w 1990 roku. W 1982 roku zagrała wraz z ówczesnym mężem, Krzysztofem Kolbergerem, w filmie „Jeśli się odnajdziemy” Romana Załuskiego oraz w „Krzyku” Barbary Sass. Trzy lata później wystąpiła u reżyserki ponownie, w filmie „Rajska jabłoń” (1985).

Anna Romantowska przez lata była niemal „dyżurną”, przeważnie pierwszoplanową aktorką Jacka Bromskiego. Po raz pierwszy wystąpiła u niego w roli Teresy w „Ceremonii pogrzebowej” w 1984 roku. Później pojawiła się u niego w „Zabij mnie glino” (1987), „Sztuce kochania” (1989), w serialu „Kuchnia polska” (1993), jako Anna Sobolewska w „Dzieciach i rybach” (1996), w filmie „To ja, złodziej” (2000), w komedii „Kariera Nikosia Dyzmy” (2002) oraz w ośmiominutowej etiudzie „I wie pan co?”, zrealizowanej w ramach cyklu „Solidarność, solidarność...”, wyprodukowanego przez TVP w ramach uczczenia rocznicy Sierpnia’80. 

Poza tym, aktorka grała u Feliksa Falka (pierwszoplanowa rola w filmie „Koniec gry” 1991), Andrzeja Wajdy („Panna Nikt” 1996), Juliusza Machulskiego (jedna z głównych ról – Wiktorii w serialu „Matki żony i kochanki” 1995,1998) i Jana Łomnickiego (serial „Dom” 1996-97, 2000). W 2003 roku wystąpiła w japońskim filmie „Warushawa-no aki” („Jesień w Warszawie”). 

W 2006 roku, za drugoplanową rolę w komedii Michała Kwiecińskiego „Statyści”, otrzymała kolejną Nagrodę Aktorską na FPFF w Gdyni oraz nominację do Nagrody Orła. W 1997 roku odcisnęła swoją dłoń na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach.