Pierwsze doświadczenia teatralne Haliny Kwiatkowskiej rozpoczęły się w gimnazjum w rodzinnych Wadowicach. Działał tam amatorski teatr międzyszkolny. U boku Karola Wojtyły zagrała Anielę w "Ślubach panieńskich" A. Fredry,  tytułowe role w "Balladynie" J. Słowackiego i "Antygonie" Sofoklesa. Właściwy debiut sceniczny nastąpił 1 listopada 1941 roku w przedstawieniu "Król Duch" J. Słowackiego w konspiracyjnym Teatrze Rapsodycznym stworzonym w Krakowie przez Mieczysława Kotlarczyka, w którym występowała do 1947 r.

Kolejno współpracowała z krakowskimi scenami: Teatrem TUR (1947 – 48), Państwowymi Teatrami Dramatycznymi (1948 – 53). W 1954 roku rolą Warii w "Wiśniowym sadzie" w reżyserii Władysława Krzemińskiego rozpoczęła pracę w zespole Starego Teatru pozostając w nim niezmiennie do dziś.

Aktorstwo Haliny Kwiatkowskiej cechuje dynamika połączona ze skupieniem i oszczędnością środków wyrazu, wielka kultura i precyzja słowa, perfekcyjne operowanie głosem, doskonałe opanowanie sylwetki. Dodatkowymi atutami artystki są znakomity głos i muzykalność wykorzystywane wielokrotnie w teatrze i kabarecie („Jama Michalika”).

Zniewalała urodą i wdziękiem w rolach amantek, wzruszała odkrywając głębię psychologiczną kreowanych postaci, zaskakiwała odwagą formalną i otwarciem na teatralny eksperyment, bawiła finezją i lekkością w rolach komediowych. Kilkadziesiąt zagranych ról bardzo zróżnicowanych gatunkowo - od klasycznej komedii po Beckettowski egzystencjalizm - powstało we współpracy z najwybitniejszymi reżyserami polskiego teatru: Jerzym Jarockim (Dwojra w "Zmierzchu" I. Babla, Królowa w "Cymbelinie" Szekspira, Dama w "Śnie o Bezgrzesznej" J. Jarockiego i J. Opalskiego), Konradem Swinarskim (Była Arystokratka w "Nieboskiej komedi"i Z. Krasińskiego, Wieśniaczka, Dama I w "Dziadach" A. Mickiewicza, Zosia w "Wyzwoleniu" S. Wyspiańskiego), Józefem Szajną (Rosika Prangier w "Onych" i Tatiana w "Nowym wyzwoleniu" Witkacego), Zygmuntem Hübnerem (Miss Furnival w "Czarnej komedii" P. Schaffera).

Profesor Halina Kwiatkowska przez czterdzieści lat była wykładowcą krakowskiej PWST. Uczyła piosenki, prozy, wiersza, w końcu stworzonego przez siebie przedmiotu – „kultury bycia”. Wychowała 586 studentów.

Wraz z Ewą Otwinowską napisała dwie sztuki teatralne: Ogłoszenie matrymonialne i Sytuację bez wyjścia. Jest autorką kilkakrotnie wznawianych książek wspomnieniowych: Porachunki z pamięcią, Wielki Kolega oraz Boyowym szlakiem, czyli a to ci kabaret (współautorstwo Bruno Miecugow).

Odznaczona m.in.: Złotą Odznaką Miasta Krakowa (1965), Odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1977), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981).