„Lassie, wróć!” w reżyserii Hanno Olderdissena to współczesna odsłona ponadczasowej powieści Erica Knighta o tym samym tytule. Nie jest wierną adaptacją książki z 1940, a raczej nowym pomysłem na odświeżenie tematu przyjaźni pomiędzy człowiekiem i psem.

Dwunastoletni Flo i jego suczka Lassie są najlepszymi przyjaciółmi. Pies jest niezwykle inteligentny i troszczy się o swojego człowieka. Przyszły jednak trudne czasy - tatę Flo zwolnili z pracy i rodzina musiała wprowadzić się do mieszkania, w którym psy nie są akceptowane. Tymczasowo oddają Lassie pod opiekę Priscilli i jej dziadka, który znajduje się w trudnej sytuacji finansowej. Wyjeżdżając nad morze, dziewczynka domaga się towarzystwa suczki. Ich pracownik jednak ma niecne plany, co sprawia, że Lassie ucieka. Flo wraz z Priscillą podążają za ukochaną przyjaciółką, a pies kieruje się do domu.

Jest to bajka nie pod względem gatunku, ale przedstawianych treści. Wszystkie problemy magicznie się rozwiązywały. Długoletnie rodzinne konflikty błyskawicznie odchodziły w niepamięć, a każdy z bohaterów był idealny. Nieliczne wady postaci były naprawdę niedostrzegalne. Momenty napięcia były zbyt krótkie lub mało wiarygodne, by wywołać jakąkolwiek reakcję. Jest to film przygodowy, posiada elementy akcji i tajemnicy. Nawet jak na film dla dzieci było ich jednak trochę za mało. Działo się sporo, jednak napięcie nie rosło. Na początku wydawało się, że film będzie ciekawszy. Pojawił się wątek kryminalny, a backstory złoczyńcy zapowiadało się bardzo ciekawie. Jednak bardzo szybko wszystko się dobrze skończyło, a złoczyńca zamiast się rozwijać i stwarzać zagrożenie, stawał się coraz bardziej postacią komediową, tak żałosną, że pod koniec trudno mu było nie współczuć. Również bardzo brakowało mi muzyki, było parę momentów, gdzie piosenka pomogłaby zbudować klimat.

Przyjemniej ogląda się ten film jako kino drogi, podróże Lassie, Flo i Priscilli obfitowały w wydarzenia. Podobało mi się odwrócenie ról, gonitwa za psem, który wracał do domu. Krajobrazy były naprawdę niesamowite, ciepłe żółcie i zielenie przywodziły na myśl wakacje. Praktycznie cały czas świeciło złociste słońce. Bohaterowie podróżowali otoczeni przyrodą, pięknymi lasami i polami, a miasteczka i wsie były urokliwe, nieturystyczne i z małą populacją. Bezwarunkowa miłość pomiędzy psem a człowiekiem jest wzruszająca, a determinacja bohaterów była godna podziwu.

Nowa odsłona opowieści o Lassie nie proponuje nic nowego. Owszem, jest wzruszająca, ładna i pokazuje miłość psa do człowieka (i odwrotnie). Fabuła jest dobrze przeprowadzona, jednak jest bardzo przewidywalna, a wykorzystane przy produkcji motywy każdy dorosły widz widział już wielokrotnie. Współczesne ujęcie ponadczasowej Lassie było dość ciekawe, ale napięcie praktycznie się nie pojawiało. Jest to przyjemny film, który można obejrzeć z dzieckiem (zwłaszcza młodszym), ale do którego raczej nie powrócimy po latach.