Jeden z moich ulubionych recenzentów powiedział kiedyś, że nie znosi biografii, bo są przewidujące i z reguły kończą się śmiercią głównego bohatera. Tego problemu ustrzegł się jednak Sacha Gervasi, ukazujący w swoim filmie pewien wycinek z życia Alfreda Hitchcocka, obrazujący kulisy powstawania „Psychozy”.

„Hitchcock” przedstawia powstanie jednego z najsłynniejszych filmów w dziejach kina. U szczytu kariery legendarny reżyser Alfred Hitchcock postanawia zrealizować horror zatytułowany „Psychoza”. Gdy hollywoodzkie studia odrzucają projekt, Hitchcock postanawia sam go sfinansować, co prowadzi do nieoczekiwanych konsekwencji w jego życiu zawodowym i prywatnym.

Reżyser tworzy równie niejednoznaczny obraz, co charakter głównego bohatera. „Hitchcock” zawiera w sobie bowiem elementy dramatu, komedii i thrillera. Twórca zwraca uwagę na główne problemy psychiczne, obsesje i lęki jednego z największych i najbardziej utalentowanych artystów kina, związane z przerośniętym ego i ambicjami, brakiem poklasku ze strony Oscarowej Akademii i środowiska filmowego oraz perfidnymi i perwersyjnymi zachciankami. Gervasi nie idealizuje Hitchcocka, w dialogach można jednak zauważyć fascynacje twórczością reżysera oraz pewne zrozumienie i zlekceważenie jego przywar. Obraz Gervasiego wskazuje powody stylistyki i artystycznych rozwiązań twórcy. Poznajemy przypuszczenia reżysera dotyczących istoty geniuszu Hitchcocka, który niemal w każdym swoim filmie odsłaniał mroczną stronę charakteru. Gervasi stawia również tezę, że reżyser zbyt mocno wgłębiał się w psychikę swoich bohaterów, co w równym stopniu zbliżało go do nieskazitelnego arcydzieła, jak i choroby psychicznej. W „Hitchcocku” zauważamy pewne zauroczenie stylistyką legendarnego artysty, przez co reżyser niejednokrotnie wchodzi „w buty” Hitchcocka, wykorzystując jego charakterystyczny styl, wprowadzając do swojego dzieła elementy napięcie i grozy. Niestety, zawodzi jednak drugoplanowy wątek relacji małżeńskich Hitchcocka i jego potencjalnych romansów, równie zbędny dla produkcji, co banalny i niedopracowany.

Produkcje biograficzne takie jak „Hitchcock” są prawdziwymi aktorskimi samograjami, wielokrotnie stającymi się przepustką do Oscarowych wyróżnień (ostatnio „Lincoln”). Jednak nie w przypadku „Hitchcocka” Gervasiego. Wygląda na to, że wraz z mijającymi latami Anthony Hopkins zatraca „czucie roli” oraz aktorski instynkt, tym samym kreując Hitchcocka jako karykaturę artysty. Hopkins niemal każdą scenę sprowadza do przerysowania swojego bohatera w tak znaczący sposób, że zamiast entuzjazmu i empatii dla granej przez siebie postaci, otrzymuje w sprzężeniu zwrotnym od widza negatywne emocje i irytację wobec swojego występu. Na uwagę zasługują jednak solidne drugoplanowe występy Helen Mirren oraz nieco niedocenianej, pięknej Scarlett Johansson.

Nie ma co się oszukiwać, Hitchcock nakręciłby analizowany film zupełnie inaczej, prawdopodobnie zaczynając swój obraz od trupa w szafie. A tak poważnie, „Hitchcock” to co najwyżej, niczym nie wyróżniający się kinowy średniak, jeden z wielu jakie każdego roku oglądamy w kinach. Na szczęście, dzieło Gervasiego zachęca do zapoznania się lub ponowny seans prawdziwego klasyku kina jakim niewątpliwie jest „Psychoza”, pozycji obowiązkowej dla każdego kinomana.