Aktorka filmowa i teatralna, jedna z najbardziej znanych i podziwianych współczesnych aktorem polskich.

Urodziła się 10 października 1961 roku w Sierakowicach na Kaszubach. W 1984 roku ukończyła studium aktorskie przy Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. To właśnie tam, jak również w Teatrze Współczesnym debiutowała niewielkimi rolami w 1982 roku, zaś po skończeniu studium otrzymała angaż w szczecińskim teatrze. Od razu dostała duże role (Abigail w „Czarownicach z Salem”, Paullina w „Białym małżeństwie” – nagroda im. Stanisława Wyspiańskiego, rola w „Matce” Witkacego, w „Opętanych” Gombrowicza). 

W 1988 roku przeniosła się do Teatru Nowego w Poznaniu, gdzie zagrała kilka znaczących ról m.in. u Izabelli Cywińskiej a w 1991 – do Teatru Dramatycznego w Warszawie, gdzie m.in. stworzyła kreację w „Woyzecku” Pawła Wodzińskiego (1992), a także zagrała tytułową rolę „Elektry” w spektaklu Krzysztofa Warlikowskiego (1997). Od 2001 roku współpracowała z Teatrem Rozmaitości („Festen” Grzegorza Jarzyny), od 2003 – z Teatrem Narodowym. Grywa w Teatrze TV. 

Kiedy zadebiutowała w pierwszej ważnej roli w filmie („Prowokator” 1995 w reżyserii Krzysztofa Langa), była już uznaną aktorką teatralną. Wcześniej zdążyła wystąpić też w kilku filmach telewizyjnych („Rozmowy o miłości”, „Mama nic”, „Jakub”).

Następnie pojawiła się w sensacyjnym „Nocnym graffiti” i poetyckim „Odwiedź mnie we śnie” (obydwa w 1996), a także ponownie spotkała się z Izabellą Cywińską na planie serialu „Boża podszewka”, gdzie zagrała Marię Jurewicz (1997 i 2005). Artystki spotkały się jeszcze później w 2000 roku podczas realizacji telewizyjnego „Cudu purymowego” oraz 5 lat później przy okazji filmu „Kochankowie z Marony”. 

W 1997 roku Stenka zagrała żonę profesora (Janusz Gajos) w filmie „Szczęśliwego Nowego Jorku”, rok później z kolei wystąpiła w 3 serii „Ekstradycji”. W 2000 roku wystąpiła u boku Aleksandra Domagarowa w roli Lady Makbet w krakowskim Teatrze Bagatela. 

W 2001 roku zagrała Pomponię, opiekunkę Ligii w adaptacji „Quo vadis” Jerzego Kawalerowicza, rok później wcieliła się z kolei w rolę George Sand w filmie Jerzego Antczaka „Chopin-pragnienie miłości”, za którą otrzymała Nagrodę Orła i Złotą Kaczkę. Współrealizatorka filmu, aktorka Jadwiga Barańska mówiła, że nie mieli wraz z mężem żadnych wątpliwości, jeśli chodzi o obsadzenie Stenki w roli słynnej pisarki- feministki. Nazwała nawet aktorkę „drugim wcieleniem George Sand”, ze względu na uderzające podobieństwo fizyczne. 

Lata 2003/2004 można uznać za przełomowe jeśli chodzi o wzrost popularności aktorki, wiążą się bowiem z udziałem w znanym serialu „Zaginiona” (2003) oraz – przede wszystkim – z kreacją „polskiej Bridget Jones”, czyli Judyty w bijącej rekordy popularności komedii romantycznej Ryszarda Zatorskiego „Nigdy w życiu!” (2004). Warto zaznaczyć, że mimo ogromnego sukcesu komercyjnego filmu i sympatii publiczności dla granej przez siebie bohaterki, aktorka nie zdecydowała się wystąpić w kontynuacji przygód Judyty (film „Ja wam pokażę!” w reżyserii Denisa Delića). 

Pojawiła się natomiast (wraz z większą częścią poprzedniej ekipy) w kolejnej produkcji Ryszarda Zatorskkiego „Tylko mnie kochaj” (2006), uważanej za konkurencyjną w stosunku do „Ja wam pokażę!”. Ponownie pojawiła się w roli Judyty, znów obok Artura Żmijewskiego (aktorzy odegrali nawet scenę wprost nawiązującą do poprzedniego filmu). 

W 2005 roku zagrała rolę dzieciobójczyni w „Pitbullu” Patryka Vegi (film i serial), zaś rok później pojawiła się w jednej z głównych ról w serialu „Pogoda na piątek” Ryszarda Brylskiego. Rok 2007 to rola w głośnej komedii „Ryś” Stanisława Tyma, a także udział w najnowszym filmie Andrzeja Wajdy „Post mortem. Opowieść katyńska”. 

Aktorka jest laureatką „Paszportu Polityki” za rok 2003 w kategorii „Teatr”, za rolę w spektaklu „Zwycięstwo”. W 2001 roku odcisnęła swoją dłoń na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach. Kilkakrotnie brała udział w realizacji polskiego dubbingu do filmów dla dzieci i młodzieży („Iniemamocni”, „Opowieści z Narnii”, „Zebra z klasą”, „Nawiedzony dwór” i inne).