Człowiek ingeruje w naturę już od długiego czasu, pozbawiając życia wiele istot. Niektóre z nich na zawsze. Wyjątkowość naszej planety zaczyna zamykać się w coraz bardziej ściślej określonych gatunkach, żyjących chwilą, w którą nie wtargnęła chciwa ręka naszego rodzaju. Coraz bardziej łapczywie sięgamy do serca Natury, nie zauważając, że zatruwamy ją z każdym dniem. Osoby odpowiedzialne za produkcję „Rio 2” mają to no uwadze, starając się dotrzeć swoim filmem do odbiorców najmniej skażonych naszym światem: dzieci.
Blu i Jewel po serii przygód, które towarzyszyły ich pierwszemu spotkaniu, szczęśliwie wychowują gromadkę potomstwa w rezerwacie na przedmieściach Rio De Janeiro. Jak to w małżeństwie bywa, dochodzi pomiędzy nimi do sporów. Opierają się one głównie na sposobie wychowania potomstwa. Blu, Ara udomowiona, przystaje na oglądanie telewizji, słuchaniu iPoda i naleśnikach na śniadanie. Jewel, która pamięta życie w dziczy, chce dla swoich dzieci normalnego życia- jak na papugę przystało. Za namową żony, Blu wyrusza wraz z całą rodziną do serca amazońskiej dżungli, gdzie mają nadzieję spotkać sobie podobnych oraz nauczyć własne dzieci jak żyć "po papużemu". Podróż ta jest o tyle trudna, że podczas jej trwania, muszą się zmierzyć z upiorami z poprzedniego życia, jak i z trudami wychowawczymi. Różnica ta jest tak wyraźna, że postawi na szali spójność całej rodziny.
„Rio 2” chciało w łatwy sposób złapać widzów na sukces pierwszej części. Jest to kulą u nogi producentów filmów animowanych. Odtworzenie klimatu poprzedniej części jest o tyle trudne, że nie można powielić schematów. Humor, który wywołuje salwy śmiechu wśród publiczność może nie mieć już takiej mocy na sali pełnej osób, które zostały obeznane z żartami scenarzystów. Historia „Rio 2” w prosty sposób prowadzi do konkluzji na temat istoty wyjątkowości życia. Pomimo że młody odbiorca może nie widzieć tych przesłań, twórcy filmu dają mu to odczuć w sposób dla niego przystępny: pełen barw, śpiewu i tańca. Piosenki towarzyszące filmowi przywołują na myśl produkcje z lat dziewięćdziesiątych, gdzie podczas ich trwania przekazywano więcej treści niż w większości produkcji obecnych w telewizji w dzisiejszych czasach.
Istotną cechą „Rio 2” jest wyprowadzenie całej fabuły z wątku przetrwania gatunku, do bardziej przyziemnej jego strony- codziennej walki o to w dziczy dżungli. Blu musi wykazać się swoją „dziką” stroną papuziej natury. Nie było trudne przewidzenie, że fabuła skłoni go do skrajnych zachowań. Postawiony przed ideałem Ary Modrej, wątpi w siebie samego i miłość swojej partnerki. Tyle razy spotkałem się już z takim scenariuszu, żeby wiedzieć że doprowadzi to do finalnego sprawdzianu obydwu stron. Przewidywalność fabuły w „Rio 2” jest porażająca. Oczywiście można tutaj powiedzieć, że to tylko animacja dla dzieci, ale nasuwa się pytanie: co z rodzicami? W poprzedniej części można było dostrzec wiele ukłonów w stronę starszej widowni. Niestety w „Rio 2", skupiono się za bardzo na poprowadzeniu fabuły, która dorosłych mało zadowala.
Postać Blu nie różni się praktycznie niczym od swojego poprzednika z pierwszego „Rio”. Bogu ducha winny przedstawiciel gatunku Ary Modrej, pozostał tym samym ciapowatym ulubieńcem widowni. Stara się jak może żeby wzbudzić te same emocje co kiedyś, jednak to nie to samo, bo tak jak nie lubię polskiego dubbingu, tak „Rio 2” niewiele tą opinię zmieni.
W „Rio 2” czuć sztuczność, próbę skoku na kasę. Zawiodłem się na tym filmie, nie czuć w nim powiewu geniuszu poprzedniej odsłony. Odgrzewane kotlety nigdy nie będą smakować tak, jak oryginał, pomimo że są podobne formą.
