Aktor brytyjski, specjalizujący się przede wszystkim w komediach romantycznych. Ma na swoim koncie wiele kreacji teatralnych, telewizyjnych i filmowych. W ciągu kilkunastu lat kariery dorobił się specjalnego, gwiazdorskiego statusu, efektem czego powszechne stało się powiedzenie: „film z Hugh Grantem”, budzące u widza natychmiastowe skojarzenia z konkretnym rodzajem kina. 

Urodził się 9 września 1960 roku w Londynie. Studiował literaturę na Oxfordzie oraz – podyplomowo – historię sztuki w londyńskim Courtauld Institute. Już w czasie studiów związany był z uczelnianym kółkiem dramatycznym, od początku wiążąc z aktorstwem nieco większe plany.

Zadebiutował jeszcze podczas studiów w Oxfordzie, w filmie „Uprzywilejowany” (1982), jednak dopiero rola młodego człowieka z przełomu wieków, zmierzającego się z własnym homoseksualizmem, jaką stworzył w filmie „Maurycy” Jamesa Ivory (1987) przyniosła Grantowi międzynarodowe uznanie i nagrodę dla najlepszego aktora na MFF w Wenecji. 

Sukces ten zaowocował wieloma dalszymi propozycjami ról: w „Brzasku” z Anthony'm Hopkinsem (1988), w horrorze „Kryjówka Białego Węża” (1988) Kena Russella, w dramacie „Wielki człowiek” (1990) u boku Joanne Whalley i Liama Neesona, czy w filmie Jamesa Lapine'a „Impromptu” (1991), gdzie wcielił się w postać Fryderyka Chopina.

W 1992 roku wystąpił u Romana Polańskiego w erotycznym dramacie „Gorzkie gody” z Emmanuelle Seigner i Kristin Scott Thomas. Okazją do ponownej współpracy z Ivorym był angaż do roli dziennikarza w „Okruchach dnia” (1993) z Anthonym Hopkinsem i Emmą Thompson.

Międzynarodową sławę zdobył w 1994 roku, dzięki występowi w głośnym filmie „Cztery wesela i pogrzeb” w reżyserii Mike'a Newella, z Andie MacDowell i Kristin Scott Thomas u boku.

Za tę rolę otrzymał Złoty Glob, BAFTA i London Critics Circle Film Award.

W następnym roku Grant wystąpił m.in. jako Edward Ferrars w nagrodzonej Oskarem ekranowej adaptacji powieści Jane Austen „Rozważna i romantyczna” Anga Lee oraz w roli nerwowego, przyszłego ojca w komedii Chrisa Columbusa „Dziewięć miesięcy” z Julianne Moore.

Trzy inne filmy z jego udziałem zrealizowane w 1995 roku, to: komedia romantyczna „O Angliku, który wszedł na wzgórze, a zszedł z góry” w reżyserii Christophera Mongera, komedia brytyjska „Nieprawdopodobna historia” Mike'a Newella oraz dramat „Czas przemian” z Robertem Downeyem Jr.

Próbując przełamać swoje emploi, w 1996 roku zagrał w nietypowej dla siebie roli u boku Gene’a Hackmana w thrillerze „Krytyczna terapia”, jednak widzowie niespecjalnie chyba uwierzyli w nie-romantycznego Granta, film bowiem cieszył się raczej średnim powodzeniem.

Po kilku latach przerwy zasłynął rolą u boku Julii Roberts w głośnym filmie „Notting Hill” Rogera Michella (1999, nominacja do Złotego Globu, Empire Award). 

Film został napisany i wyprodukowany przez tę samą ekipę, która była odpowiedzialna za scenariusz i produkcję „Czterech wesel i pogrzebu”.

Rok 2000 to występ u Woody’ego Allena w komedii „Drobne cwaniaczki”, a 2001 – rola Daniela w słynnym przeboju kinowym „Dziennik Bridget Jones” (nominacja do Europejskiej Nagrody Publiczności oraz do Empire Award) z Renée Zellweger w roli głównej.

W 2004 roku aktor powrócił do tej roli, biorąc udział w sequelu „Bridget Jones: W pogoni za rozumem” (2004), w międzyczasie występując w trzech produkcjach, będących klasycznym przykładem tego, co powszechnie rozumie się pod pojęciem „filmu z Hugh Grantem”: „Był sobie chłopiec” (2002, London Critics Circle Film Award, nominacja do Złotego Globu, Golden Camera, Empire Award), „Dwa tygodnie na miłość” (2002) i „To właśnie miłość” (2003, nominacja do Europejskiej Nagrody Publiczności).

Role telewizyjne Granta to, m.in.: „The Changeling” (1994), „The Trials of Oz” (1991), dramat „Nasi synowie” (1993) z Julie Andrews i mini-serial „Póki się znów nie spotkamy” (1989).

W teatrze zagrał w takich sztukach, jak m.in. „An Inspector Calls” (w reżyserii Richarda Wilsona w Manchester's Royal Exchange Theatre), „Lady Windermere's Fan”, „Hamlet” i „Koriolan” (Nottingham Playhouse). 

Ostatnimi występami Granta na dużym ekranie były: rola w komedii muzycznej „Jak zostać gwiazdą” (2006) z Dennisem Quaidem i Willemem Dafoe oraz komedia romantyczna „Prosto w serce” (2007) z Drew Barrymore. 

W 2003 roku otrzymał specjalną BAFTA – Britannia Award, a w 2006 roku – Honorowego Césara.