Rok po Dayton to rok po zawarciu pokoju w Dayton. W Bośni na tle wciąż odczuwalnej wojny rozgrywają się prywatne ludzkie historie.
Serbski mechanik Rajko i jego rodzina zostają zmuszeni do powtórnego opuszczenia rodzinnego domu. Aktor Nermin stracił obie nogi podczas wojny, ale wciąż ma nadzieję na rolę. Pasterz Halid, pochodzący z regionu kontrolowanego przez muzułmanów, chce odwiedzić przyjaciela w zachodniej, chorwackiej części Mostaru.
Twórca nie szuka i nie tłumaczy nam genezy konfliktu, nie rekonstruuje jego przebiegu. Dokumentuje aktualny stan kraju i jego mieszkańców – ich strach, żal i nadzieje. Reżyser nie szuka też zbrodniarzy i ofiar. Patrzy na ludzkie losy, będące, jak się okazuje, losami ludzi, którzy przegrali, obojętnie, po której stronie by nie stali i jakiej narodowości by nie byli. Każdy stracił kogoś bliskiego, każdy jest naznaczony przez wojnę. Każdy powtarza jak mantrę: trzeba żyć dalej...
Film zawiera wstrząsającą scenę odkrywania masowego grobu w rejonie Kljuc. Byłem w stanie to filmować tylko dlatego, że starałem się mimo potworności sytuacji zachować w sobie pewien dystans
– opowiadał Nikolaus Geyrhalter w jednym z wywiadów. Kamera w takich sytuacjach może służyć za swoistego rodzaju filtr, pozwala skoncentrować się na samej pracy... Nie zmienia to faktu, że w ciągu następnych nocy nie mogłem zmrużyć oka. [...] Bardziej przerażająca niż ta jedna scena w filmie powinna być jednak świadomość, że takie masowe groby odkrywane były tam niemal codziennie.
Film zawiera jednak także elementy nadziei i optymizmu. Reprezentuje je postać pasterza, uosabiającego ludową mądrość i pogodę ducha, tolerancyjny światopogląd, któremu obce są nacjonalizm i fanatyczna nienawiść.

źródło: internet