Najczęściej filmy zapamiętuje się dzięki temu, że okazują się wybitne. Bywa jednak odwrotnie - filmy przechodzą do legendy za sprawą tego, jak bardzo się nie udały. Orgia śmierci należy do tej drugiej grupy. Owiane legendą dzieło zapomnianego gatunku sexploitation cinema, zrealizowane przez jednego z pionierów gatunku A.C. Stephena, które wydobył z ciemności zapomnienia autor filmu dokumentalnego na temat A.C. Stephena - Jordan Todorov. Zgodnie z założeniami sexploitation cinema, najważniejszym elementem filmów, była możliwość zobaczenia obnażonych kobiecych piersi. Fabuła, traktowana najczęściej przyczynkowo gubiła się gdzieś po drodze. Z pewnością bardziej ambitne od hard core’u, ale też o wiele bardziej pruderyjne, filmy sexploitation wydają się dziś atrakcją głównie ze względu na swą naiwność i artystyczne pretensje.

Nie inaczej jest w przypadku Orgii śmierci. Nocą, przez odludzie, podróżuje młoda para. Auto wpada w poślizg i rozbija się w pobliżu cmentarza, którym zarządza rezydujący w jednej z krypt wampir. Co noc urządza sobie makabryczny taneczny festiwal: dusze nieżywych kobiet powstają z umarłych i wykonują wyuzdany taniec. Żadne z ciał nie jest dotknięte rozkładem, a głównym punktem każdego numeru jest zrzucenie ubrania. Nieskomplikowana choreografia, nieszczególny talent tancerek, drewniane dialogi i całkowity brak akcji (większość zajmują tańce solo obnażających się pań) powodują, że nie sposób o Orgii żywych zapomnieć. Z dzisiejszej perspektywy to dzieło dla miłośników kiczu, które wzruszy lub rozbawi umownością rozwiązań, a najbardziej wyrafinowanych widzów, być może nawet podnieci.

źródło: internet