Tytułowy Jojo Rabbit to niemiecki chłopiec, który jest członkiem nazistowskiej organizacji dla młodzieży Jungvolk.  Zaintrygowany i  zafascynowany postacią Adolfa Hiltera, całym sercem próbuje być jak najlepszym nazistą.  Z racji tego, że ma dużo w sobie dziecięcej niewinności i empatii oraz, że jego matka niespecjalnie kibicuje polityce III Rzeszy, wychodzi mu to średnio. Gdy podczas ćwiczeń ulega wypadkowi, musi uporać się z samotnością i niepełnosprawnością. W tym pomaga mu wyimaginowany przyjaciel, nie kto inny jak Adolf Hitler. I gdy już wszystko wydaje się iść w dobrym kierunku, Jojo odkrywa, że jego mama ukrywa w ich domu młodą Żydówkę. Rozdarty pomiędzy lojalnością wobec matki, fascynacją dziewczyną a ślepym patriotyzmem, musi stawić czoło przeciwieństwom losu.

Jeśli napiszę, że czekałam na ten film z drżeniem rąk i szybszym biciem serca, to tak jakbym nic nie napisała. To był murowany kandydat do zostanie jednym z moich ulubionych filmów. Taika Waititi w roli reżysera. Niebanalny scenariusz, oryginalny humor, ironia, trudny temat i znakomita obsada aktorska. W recenzjach przed premierowych przeczytałam, że to melanż filmów „Życie jest piękne” z „Kochankami z księżyca. Moonrise Kingdom”. Brzmiało jak uczta kinomana. To nie mogło się nie udać. Ale niestety, ku mojemu wielkiemu rozczarowaniu, nie udało się. Nie ma tutaj jak w filmie Roberta Benigniego zróżnicowanych  emocji. „Życie jest piękne” to film przezabawny, poruszający, ściskający za gardło. Kino totalnie emocjonalne. W „Jojo Rabbit” nie czuje się tego nerwu. Oczywiście są momenty mocno emocjonalne, ale jest ich za mało. W głównej mierze to aktorka Scarlett Johansson jest nośnikiem emocji w filmie. Aktorka rok 2019 może uznać za bardzo udany. Dwie świetne kreacje aktorskie („Historia małżeńska” i „Jojo Rabbit”) przyniosły jej dwie nominacje do Oscara. Jako Rosie, matka Jojo, jest obłędna. Ma w sobie wiele uroku, siły i mądrości, jednocześnie skrywając smutek, zwątpienie i strach. Pięknie zagrana rola oparta na niedomówieniach oraz półgestach.  Siła tej drugoplanowej roli niestety pokazuje też słabość pierwszego planu. Roman Griffin Davis jako Jojo w ogóle nie przekonuje. Czasami jest wręcz odpychający, co sprawia, że nie można się z nim identyfikować. Thomasin McKenzie w roli ukrywającej się Żydówki Elsy wypada bezbarwnie. Relacja pomiędzy dwójką bohaterów pozbawiona jest jakiekolwiek chemii. Dlatego porównywanie tego obrazu do „Kochanków z księżyca. Moonrise Kingdom” Andersona uważam zwyczajnie za nadużycie, ponieważ Jared Gilman i Kary Hayward stworzyli swoją grą coś na wskroś wyjątkowego. Niewinnego, szczerego i oryginalnego. Tutaj niestety tego nie ma. Powoli budująca się relacja pomiędzy Jojo a Elsą jest pusta i nieprzekonywająca.