Lee Harker jest chłodna, introwertyczna, na jej twarzy nie ma cienia uśmiechu. Nie ma też do śmiechu zbyt wielu powodów, identyfikując kolejne zwłoki.  Bohaterka, grana znakomicie przez Maike Monroe,  przypomina do złudzenia Sissy Spacek z pamiętnego horroru z lat 70-tych „Carrie” o córce, będącej ofiarą matki-dewotki.  Lee prowadzi dość samotne życie, dzwoniąc czasami do matki i opowiadając o postępach śledztwa. W niewielkim miasteczku każdy jednak może mieć ze zbrodnią jakieś powiązania, nawet członkowie rodziny, ba... nawet sama agentka. Matka Lee niezbyt stabilna psychicznie, niechętnie wraca do przeszłości. W postaci Lee widać też dużą inspirację agentką Starling z „Milczenia owiec”, szczególnie w finalnej scenie rozmowy z „Jokerem” z ogrodu, który nie jest dla niej obcą osobą. W Harker postać psychopatycznego Longlegsa  budzi strach, wstyd i obrzydzenie, tymczasem on mówi do niej, jak do przyjaciela… 

W pewnej piwnicy na miejscu zbrodni zostaje znaleziona trumna, a w niej rzeczywistych rozmiarów lalka z ludzkimi włosami. Te maski i podobieństwo rysów twarzy będą przez kamerę obsesyjnie śledzone.  Te lalki produkuje, niczym Gepetto dziwaczny, ucharakteryzowany na Jokera Longlegs. Nie spodziewajmy się jednak, mimo pewnych oczywistych powiazań, thrillera z logicznie przeprowadzonego śledztwa, jak „Milczenie owiec”. „Longlegs” jest raczej rodzajem kryminalnego surrealistycznego horroru o seryjnym mordercy, gdzie ciężko czasem odróżnić sen od jawy. Kto jest narratorem i czyimi oczami oglądamy sceny zbrodni? Czy nie przypomina to czasem dziecięcej perspektywy? Nie brakuje też w obrazie sytuacyjnego humoru, mimo wszechobecnej makabry. Takiego mrugnięcia okiem do widza, rysując grubą kreską pewne znajome filmowe figury, jak opętana zakonnica, czy grany przez Nicholasa Cage’a Longlegs, przerażający outsider o wyglądzie trochę Jokera, trochę Freddiego Krugera. Bo przecież tak stereotypowo postrzegamy zło od dziecka: dobro to piękna wróżka, a zło straszny potwór. U Longlegsa ciężko rozpoznać płeć, przemawia ona jakby parodiując głos kobiecy, głos matki. Zastanowienie może też budzić fakt, dlaczego sam nosi rodzaj maski? Czy był ofiarą  wypadku lub został zraniony na miejscu zbrodni? Czy Longlegs istnieje naprawdę? 

Reżyser sprytnie gra w tym horrorze różnymi społecznymi lękami i kliszami. Szukamy podświadomie winnego nieszczęścia. Tego obcego.  A statystycznie morderca, czy gwałciciel jest najczęściej osobą znaną z bliskiego otoczenia. Perkins odsłania firankę tych staroświeckich, katolickich amerykańskich domów, skrywających mroczne rodzinne sekrety, zbrodnie, pedofilię, samobójstwa, choroby psychiczne. Freudowskie kategorie „Das Unheimliche” zostały w tym psychologicznym horrorze wykorzystane do perfekcji. Zostaje nam w tajemniczy sposób pokazane to, czego nie chcielibyśmy zobaczyć, to, czego najbardziej się boimy, bo jest jednocześnie obce i znajome. Longlegs to nie jest prawdopodobnie Oscarowa rola Nicholasa Cage’a, ale jego udział również producencki w horrorze można uznać za naprawdę udany.