Moskwa rośnie dziś jak na drożdżach. Jeździ po niej trzy i pół miliona samochodów, z czego sto tysięcy taksówek. Dwadzieścia dwie prowadzone są przez kobiety. Dokument Uli Gaulke opowiada o trzech z nich. Sieć różowych taksówek ma kilka zasad: zatrudnia i przewozi wyłącznie kobiety, zlecenia przyjmuje tylko przez telefon, nie zabrania rozmawiać z pasażerami. Marina, Alla i Wiktoria to typowe kobiety „po przejściach”: są matkami, rozwódkami; nie było im dane spełnienie wszystkich marzeń. Z drugiej strony to emancypantki, które przebrnęły przez koszmar kryzysu, jaki pogrążył i podzielił Rosję po upadku komunizmu.

Bohaterki poznajemy w trakcie długich nocnych zmian, rozmów z pasażerkami i w chwilach, które spędzają wspólnie. Czego można dowiedzieć się w różowych taksówkach i kogo można w nich spotkać? Podróżują nimi przedstawicielki zupełnie nowej generacji: pracownice zachodnich firm i przebojowych przedsiębiorstw. Zachęcone otwartością taksówkarek rozmawiają z nimi o pracy, miłości i swoich nadziejach. W różowych autach padają prawdy powszechne i niebanalne, na temat współczesnej Rosji i ulotności uczuć, seksu i małżeństwa.

W dokumencie Gaulke spotykają się ze sobą dwa światy: postsowiecki i nowoczesny. Film rejestruje przemiany w mentalności Rosjanek dziesięć lat po „pierestrojce”. Mówi też o ograniczeniach, z którymi muszą mierzyć się każdego dnia. „Dzisiejsze kobiety muszą być silne” – podkreśla jedna z pasażerek - „Dlatego nie okazuję uczuć”.

źródło: internet